MaarHoeWasHet

El Mundo (third opinion)

Gepost op July 9, 2007 door Oxysept

Wachten, het hele leven bestaat uit wachten. Wachten op een hapje Olvarit, een nieuwe fiets, de uitslag van je eindexamen, je vrouw als ze voor de spiegel staat, je man als hij in het café zit, een wonder, je pensioen en uiteindelijk: de Dood. In de Utrechtse horeca is het niet veel anders. Zo moest ik de laatste twee keer dat ik in café Tilt at respectievelijk zestig en vijftig minuten wachten op mijn hoofdgerecht. Nu wordt het wachten in Tilt danig veraangenaamd door de Weihenstephaner van de tap en de aardige mevrouwen van de bediening, maar toch.

Na een middag Erdingers drinken op de binnenplaats van café De Bastaard, hadden S., A. en ik lichte trek gekregen. Omdat ik ineens een onverklaarbare knoflooklust had en als enige man in het gezelschap een natuurlijk overwicht bezat, leidde ik de twee dames met vaste hand naar El Mundo, het tapasrestaurant in de Voorstraat, op loopafstand van De Bastaard. Het wordt een avontuur, beloofde ik A.: van de acht gerechten die je bestelt, worden er meestal maar zes afgeleverd, waarvan er dan weer vier niet besteld zijn.

U merkt het al, horecaminnende lezer met een LOI-cursus psychologie achter de rug: mijn basisattitude tegenover El Mundo was niet positief te noemen. En die attitude werd er niet veel beter op toen we El Mundo binnentraden en niemand van het bedienend personeel ons in de gaten leek te hebben. Een vrolijk ‘Ola!’ moest er toch wel af kunnen? Maar nee, niets van dat alles. Was misschien net de Spaanse koning overleden, dat het personeel zo in zichzelf gekeerd was?

We besloten naar boven te lopen omdat je daar leuk uit het raam kunt koekeloeren. Gedrieën gingen we aan een tafel zitten en wachtten tot er iemand naar ons tafeltje zou komen. Nu, dan hadden we buiten de bediening van El Mundo gerekend. Niet dat er niet genoeg werknemers waren – integendeel. Ze waren alleen drukker met elkaar dan met hun gasten. Was er dan niemand aan het werk? Ja, toch: één meisje was de theezakjes aan het sorteren op kleur, alfabet, uiterste houdbaarheidsdatum of aantal theeblaadjes, dat kon ik niet goed zien.

Ondanks ons armgezwaai, afgewisseld met priemende blikken, lukte het niet de aandacht van het personeel te trekken. Aangezien ik nog steeds de leiding had, besloot ik na een minuut of vijf hardere maatregelen te nemen, geheel in strijd met mijn beschaafde natuur: ik zou iemand gaan tackelen. Hop, daar kwam een meisje in het zwart aan en hop, daar stak mijn voet al uit. Maar wat was dat? Liep ze door mijn voet heen? Ik keek eens achterom naar de rug van het meisje, weer naar mijn voet, nog eens achterom, nog eens naar mijn voet en daar voltrok zich langzaam het wonder waar ik 36 jaar op had gewacht: ik werd onzichtbaar.

Toen ik weer opkeek om S. en A. van deze gebeurtenis op de hoogte te stellen, zag ik dat ook zij aan het vervagen waren. Traag losten we op in het niets en terwijl het leven om ons heen gewoon door leek te gaan, konden we zo lang blijven zitten als we maar wilden zonder dat iemand ons opmerkte. Misschien zitten we er nu nog steeds.