Abonneer:
Statenjacht
Gepost op March 13, 2013 door Remment
Afgelopen weekend was ik jarig en daarom werd ik meegenomen naar een restaurant aan de Veilinghaven. Ik dacht dat ik alle restaurants daar al had bezocht, maar dat bleek niet het geval. Er ligt daar namelijk een goed bewaard (en tijdelijk) culinair geheim, het Statenjacht!
Het Statenjacht is een herbouwd VOC-schip dat normaal gesproken gewoon vaart. De winter van 2012/2013 bleek echter geen vaste opdracht op te leveren, dus besloten de kapitein en zijn maten om een stamppotrestaurant te openen in het Statenjacht. Het restaurant is derhalve nog maar een paar weken open: na 31 maart gaan ze weer gewoon zeilen.
Het Statenjacht ligt net naast restaurant Divinatio , dat onlangs verkocht is en binnenkort onder een nieuwe naam weer open gaat. De Veilinghaven is een mooie locatie, zeker in de zomer, hoewel het Statenjacht dan dus alweer weg is. Er is niet veel ruimte aan boord: vier tafels waaraan zes mensen per tafel kunnen zitten. In het bovendeel is ruimte voor ongeveer tien man aan lage tafeltjes. Omdat ze alle stoeltjes bezet willen hebben, zit je dus altijd aan tafel met andere mensen, tenzij je met precies zes man bent. Je zit verder zo dicht op elkaar dat je of een enorme plaat voor je kop moet hebben of autistisch moet zijn wil je niet minstens een paar minuten van de avond kunnen vullen met het kletsen met je onbekende tafelgenoten.
De bediening is joviaal amicaal en lichtelijk chaotisch. De kapitein en zijn maten zijn ook de kok en de bediening. Blijkbaar moet je als maat niet alleen kunnen zeilen maar ook slap kunnen ouwehoeren, want dat kan ze! De serveerster in kwestie is in staat om met vier tafels tegelijk te communiceren en vliegt van tafel naar tafel in een poging de menukaart uit te leggen, bestellingen op te nemen, kletspraatjes aan te knopen en toe te lichten dat ze de avond ervoor net even te veel op had van de door haar aanbevolen scheepsbittertjes. Tussendoor zet ze haar eigen koffie voor je neus om drie minuten later weer terug te komen, haar koffie terug te pakken en tussen neus en lippen door met haar hand op je schouder leunend aan andere gasten te vertellen waar het scheepstoilet zich bevindt. Het is daarom een kwestie van volhouden en een beetje goed opletten voor je je bestelling kunt doen.
Het eten dan. De menukaart is overzichtelijk en klein – best handig in het overvolle ruim. De keuze bestaat simpelweg uit één voorafje (een soep), twee stamppotten en één dessert van de dag. Verder krijgt iedereen stokbrood met boter, zout en een halve gepofte knoflook voorgeschoteld. De soep van de dag (niet genomen) bleek een pittige rodebietensoep waar onze tafelgenoten zeer over te spreken waren.
De eerste stamppot was een rodekoolstamppot met appel, gele wortels, pijnboompitten, walnoten, geitenkaas en twee gehaktballetjes en de tweede een visstamppot met kabeljauw, rode poon, wilde spinazie en gorgonzola. We namen beiden de rodekoolstamppot. Het gerecht werd geserveerd in een klein pannetje – daardoor leek de portie wat klein maar het bleek achteraf meer dan voldoende te zijn. De gehaktballetjes waren voorzien van een extra portie peper en zout, maar daar houd ik wel van. Verder waren de diverse ingrediënten niet te zeer verwerkt tot een prutje waardoor je alle onderdelen goed kon proeven. Zeer lekker! Het dessert was gemaakt van mascarpone, advocaat, boerenjongens en limoenschaafsel. Op het net iets te bittere schaafsel na verrassend lekker.
De rekening was mild: 45 euro inclusief fooi en iets van zes drankjes. Ik zou zeggen: reserveer snel voordat de lente definitief doorbreekt en het Statenjacht het ruime sop kiest!
Smaak: 7,5
Prijs/kwaliteit: 8
Ambiance: 9
Bediening: 8
waarschijnlijk iets te dik geschaafd die limoen, want het witte stuk van de schil is bitter, het groene niet.
Heeft de crisis hier soms ook toegeslagen, gezien het aantal recensies de afgelopen anderhalf jaar?
Is het geen idee om – als je al overal bent geweest – een aantal restaurants van een second opinion te voorzien?