MaarHoeWasHet

Carte Blanche

Gepost op October 30, 2007 door Oxysept

Is het u ook opgevallen dat de restaurants die de laatste tijd door uw geliefde recensenten worden bezocht allemaal op loopafstand van café De Stad liggen? We worden niet alleen ouder en uitgezakter, maar ook lamlendiger, en na een vrijdagmiddagborrel hebben we geen zin meer om de halve stad door te fietsen op zoek naar een fatsoenlijke maaltijd. Meestal wordt het Sweeties of Paradijs, hoewel die laatste toch nog een flinke wandeling vereist, maar ja, de eigenaar ervan is helemaal van China naar Utrecht komen lopen, dus waar hebben we het over.

Zo belandden we vorige week in restaurant Carte Blanche, gevestigd aan de Biltstraat 23, ongeveer driehonderd meter lopen van café De Stad. Voorheen zaten hier twee vrij snel achter elkaar mislukte tapastenten, Mañana en Dos Locos, dus er rust blijkbaar geen zegen op deze locatie. Ik meen mij te herinneren dat één van die twee restaurants zelfs zand op de vloer had liggen? Of misschien moet ik gewoon wat minder drinken, dat kan natuurlijk ook.

Carte Blanche is een tent met een gezonde pretentie, die zich zeg maar in de categorie van De Garde wil scharen, zo kreeg ik de indruk. De keuken is Frans-Belgisch, Japans en Italiaans. Ik weet niet of u wel eens een vergadering van de Verenigde nazi’s, pardon, Naties heeft bijgewoond, maar ik hoorde de vier ruiters van de Apocalyps al aankomen toen ik de menukaart doorploegde. Of wat ik eigenlijk bedoel: als je iedereen wilt plezieren, plezier je uiteindelijk niemand.

Op de menukaart staat ook dat je een Carte Blanche pallet voor twee personen kunt bestellen. Zo veel honger hadden we nu ook weer niet, dat we een heftruck wilden laten aanrukken. We hielden het op alleen een hoofdgerecht. Voor mij werd dat de ‘lamsrack koteletjes’. Het is maar goed dat ik slechts een lichte trek had, want het duurde ongeveer veertig minuten voor ons eten op tafel kwam. Aan de bediening lag het niet, die liep continu met spiedende ogen door de zaak, en zo zie ik dat graag. Behalve de bediening liep er ook een gezellige kat rond. Restaurants en cafés met katten hebben bij mij een cypers streepje voor, dus bij dezen verhoog ik het cijfer voor ambiance met een punt.

Het cijfer voor prijs-kwaliteitverhouding verlaag ik bij dezen met een punt, want ik vroeg mij af wat ik mij altijd in dit soort tenten afvraag: wat zit ik hier nu eigenlijk te eten voor die ef 40,70 (18,50 euro) die ik hier voor ga neertellen? Een paar botten met overigens bijzonder smakelijk, precies goed gegaard lamsvlees op een bergje van vier krielaardappeltjes, drie sperziebonen, twee stukjes wortel en een plasje van iets wat ik maar omschrijf als jus – dat zat ik daar nu eigenlijk te eten.

Zero en B. besloten ter afsluiting een kaasplankje met drie soorten port te nemen. Voor ef 32,45 (14,75 euro) per persoon verschenen er twee kaasplankjes op tafel waar de Zweden een mooi woord voor hebben: gênant. Camembert, gorgonzola, port salut en de vierde ben ik vergeten. Minstens drie van die vier kazen zijn te koop in elke Albert Heijn. In 1970 was dit kaasplankje misschien exotisch, maar nu niet meer. What’s next, vleesfondue voor acht personen op de kaart met begeleidend optreden van Pussycat en een sleutelfeest na afloop?

Op de menukaart staat ook dat je je door de kok kunt laten verassen. Zo slecht was het nu ook weer niet, dat we ons ter plekke in brand wilden laten steken (we zaten toch al in het rokersgedeelte, dus het had op zich wel gekund), maar toen de barman van café De Stad mij tien minuten later vroeg waar we hadden gegeten, moest ik hem de naam van het restaurant schuldig blijven, zo weinig indruk had het gemaakt. Of misschien moet ik gewoon wat minder drinken, dat kan natuurlijk ook.

Smaak: 7
Bediening: 7
Prijs/kwaliteit: 5
Ambiance: 7