MaarHoeWasHet

Julii (second opinion)

Gepost op September 29, 2007 door Chantal Ophoff

De Utrechtse schrijver mailde me juichend dat hij gehoord dat restaurant Julii (Jan van Scorelstraat 21) een nieuwe kok had en dat je er kon eten op sterrenkwaliteit voor een prikkie. Ik mailde terug met de vraag van wie hij dat gehoord had. Via de eigenaar van Luce. Eigenaardig, een eerdere recensie was ook geschreven na een tip van iemand van Luce. Wat is de bemoeienis van Luce met Julii? En waarom was het een aanrader voor én na de wisseling van de kok? Wat maakt het uit. Sterrenkwaliteit voor een prikkie! Dus ik ging lekker mee.

Het was woensdag, dus rustig. De Utrechtse schrijver had een niet-rokenplaats gereserveerd. Dat het gehele rokengedeelte leeg was, zegt iets over de huidige rookgewoontes. We konden voor het raam zitten, maar ik koos voor enige discretie. Julii is hipperdepip ingericht, waardoor het weinig aantrekkingskracht heeft op studenten, welzijnswerkers, ambtenaren en stag- en henparty’s. Lekker. Ik houd er wel van.

Als je de euro’s als guldens beschouwt – en dat is tegenwoordig nodig in de horeca om niet gek te worden – is het inderdaad niet duur. Een driegangendiner, dat je zelf samenstelt van de kaart, kost 28,50 en een weekmenu 26,50. Ik koos voor het laatste omdat er houtduif op stond. De Utrechtse schrijver ging mee, al vroeg hij zich af of het symbolisch was dat we koerende duifjes gingen verslinden.

Het maal begon met een schaal amuses, de stokbrood met kruidenboter van de hipperdepipzaak. De zeer vriendelijke serveerster legde uit wat wat was en welke volgorde we het best konden aanhouden om de smaken goed uit te laten komen. De bavaroise van tomaat was goddelijk. De tweede amuse ben ik vergeten, iets mousseachtigs en de derde was een stukje varkensspek (van een exclusief ras natuurlijk) op een stokje.

Het voorgerecht bestond uit drie blokjes komkommer-dilleschuim en drie blokjes gemarineerde zalm. De buitenste twee waren bedekt met een lauwe oester en het middelste met viskuit. De Utrechtse schrijver begon natuurlijk te oreren over de seksuele connotaties van oesters en viskuit sinds de Romeinen, maat dat hoorde ik niet, zo lekker vond ik het.

Het voorgerecht bestond uit houtduif, een van de zes wildsoorten waarop in Nederland nog vrij gejaagd mag worden, bedekt met een mousse van eendenlever en een saus van violetmosterd. Een lekkere kruidige wildsmaak, mooi rood vlees: ik ga meteen een luchtbuks kopen om de houtduiven in mijn tuin af te knallen.

Het nagerecht was een chocoladetaartje met hangop met kersen. Hangop is ouderwets en daarom weer hipperdepip. Lastig om dat allemaal bij te houden, dat ouderwets modern is. Voor je het weet ben je ouderwets als je modern bent. Bijvoorbeeld met een hipperdepip inrichting.

Ik ben te spreken over de kwaliteit van het eten. Werd ook mooi opgediend. Opvallend is wel de voorkeur voor mousse en schuim en zalfachtige substanties. Minder over de kwantiteit van het eten. In de eerdere recensie werd al iets gezegd over de miniporties en dat blijft geldig. Tenzij je een fotomodel bent met een eetstoornis grijp je eenmaal thuis meteen naar een zak chips. En dat is toch zonde van de lekkere smaken die je eerder proefde.

Smaak: 8
Prijs/Kwaliteit: 7
Prijs/Kwantiteit: 5
Ambiance: 7,5
Bediening: 8