MaarHoeWasHet

Casa Granada

Gepost op May 27, 2008 door Oxysept

Omdat je nu eenmaal niet elke dag vaginistisch kunt eten in de ACU, besloten de Utrechtse dichter A. en ik maar eens af te spreken in Casa Granada, een Spaans-Andalusische tapastent die sinds een jaar aan de Nobelstraat zit, zo ongeveer tegenover café De Zotte (of De Dijk of De Kneus, ik haal die drie cafés altijd door elkaar).

Stipt op de afgesproken tijd van 19 uur trad ik binnen, en trof alleen de eigenaar en de kok aan, die wat zaten te bomen aan de ronde tafel bij de deur. Reserveren is bij Casa Granada dus niet nodig. Ik kreeg een tafel bij het raam toegewezen en wachtte onder het genot van een glas rode huiswijn tot A. zou arriveren. Ach, daar had je hem al, en hij had een ragebol bij zich. Wilde hij eerst de tent schoonmaken voor hij er ging eten? Vreemd, ik kende hem niet als iemand met smetvrees. Bij nadere inspectie bleek de ragebol zijn nieuwe huisdier te zijn: de hond Saartje Knoet.

De huiswijn was aardig binnen te houden, dus bestelden we maar meteen een karaf. De aardige eigenaar annex enige serveerder vertelde ons dat er eigenlijk geen honden in zijn restaurant mochten komen, maar omdat deze zo lief was, mocht hij blijven. (U zult dus op het hondeninternet alleen maar lovende recensies over Casa Granada lezen.) Na een kort gesprek over raadselrijm, light verse en de Oxford comma besloten we de volgende tapas te laten aanrukken (ik geef ze maar in de Nederlandse vertaling): sardines op de bakplaat, gebakken inktvisringen, roerbakgroenten, gehaktballetjes in tomatensaus, Spaanse aardappelsalade met tonijn en groente, en patat met pikante saus.

Maar hoe was het? Laat ik het kort houden, want u heeft nog meer te doen, en recensies van tapasrestaurants lopen altijd het gevaar op die ene sketch van de Mannen van de Radio te gaan lijken. Sardines, aardappelsalade en patat: best lekker. Inktvisringen: te zout. Roerbakgroenten en gehaktballetjes: bijzonder lekker! Maar wat vooral opviel, was het verschil in hoeveelheid. Zo waren de gehaktballetjes maar met zijn drieën, en omdat ze nogal klein waren, zag dat er behoorlijk armetierig uit. Van de inktvisringen kregen we daarentegen een enorme berg (en dan reken ik de berg zout niet eens mee), en ook de drie sardines waren zo groot dat het leek alsof ze tijdens hun adolescentie een paar keer door een Franse kernproef waren gezwommen.

Inmiddels hadden er twee nieuwe gasten plaatsgenomen in het restaurant – van een gierende drukte was dus nog steeds geen sprake. We gooiden er nog twee gerechtjes tegenaan: de champignons in knoflooksaus en de lamskoteletjes. Nu, die waren niet om over naar huis te mailen. De twee lamskoteletjes (6,95 euro) lagen bovendien op een berg aardappelen waar we niet om gevraagd hadden, maar misschien was dit louter visueel spektakel om de slechte prijs-kwaliteitverhouding te maskeren. De bestelling moest ik overigens doen door naar de bar te lopen en de eigenaar te wenken die aan het eind van het restaurant op een stoeltje zat. Ik houd niet van opdringerige bediening, maar dit is weer het andere uiterste.

Alsof schrijvers en dichters niet sober hoeven te leven, verdwenen er ook nog toetjes in onze kadavers. Voor mij de Spaanse variant op crème brûlée, crema Catalana geheten, die ook in de categorie ‘bijzonder lekker’ viel. Het ijs van A., geleverd in een bevroren sinaasappelschil, was nu niet meteen een dessert waar zijn gevoelige dichtersziel van in extase raakte. De bijgeleverde koffie was dan weer zoals je van een Spaans-Andalusische tent mag verwachten: heet en sterk.

Na betaling van 72 euro (inclusief een bescheiden fooi) verlieten we het pand. Geen gering bedrag voor het gebodene – ik ben geen econoom, maar volgens mij kan dat best 30 procent lager. De kwaliteit van de diverse tapas verschilt nogal, maar de lekkerste waren meteen wel de beste die ik ooit in het Utrechtse stadje U. heb gegeten. Dus ja, wat moet u eigenlijk met deze recensie? Woef!

Ambiance: 7
Smaak: 7,5
Bediening: 6,5
Prijs/kwaliteit: 5,5