MaarHoeWasHet

Piekenkermis

Gepost op July 14, 2008 door Oxysept

De laatste keer dat ik op een kermis was, moet zo ongeveer in 1982 geweest zijn. Ik was elf jaar oud en nadat ik vijf guldens in vijf machines met grijparmen had gegooid, goed voor vijf mislukte pogingen een quartzhorloge te hengelen, vond ik het weer mooi geweest en sprong op mijn fiets om thuis op mijn jongenskamer Suske en Wiskes te gaan lezen, liedjes uit de Top-40 op een cassettebandje op te nemen en heroïne te spuiten.

Voorbij zijn die tijden van onbedorven geborgenheid. Anno 2008 draagt Wiske naveltruitjes, gaan de liedjes uit de Top-40 mijn ene oor in en mijn andere oor uit en is heroïne enorm passé. Het enige wat hetzelfde gebleven is: de kermis. Jawel, elk jaar in de zomer strijkt aan de Maliebaan de zogeheten Piekenkermis neer, ooit in de markt gezet als tegenwicht voor de steeds duurder wordende reguliere kermis. De piek bestaat echter niet meer, dus alles is nu een euro.

Omdat het zonnig weer was, we wel zin hadden in wat amusement en ik uitgerust genoeg was om de confrontatie met honderden gewone mensen aan te gaan, besloten S. en ik zondagavond naar de Piekenkermis te wandelen. Nu, er bleek in 26 jaar bijna niks veranderd op kermisgebied. Veel lawaai, knipperende lichten, zuurstokken, suikerspinnen en van die jonge meisjes die elke dag drie keer douchen en vier keer make-up op doen, alvorens met hun whale tail zorgvuldig geschikt op hun scooter naar dit of dat te vertrekken. Hoewel, die whale tail was in 1982 natuurlijk nog gewoon een HEMA-onderbroek en die scooter een Tomos.

Maar goed, ik was gekomen om een pluchen knuffelbeer te winnen en niet om de ongesubsidieerde cultureel-antropoloog uit te hangen, dus vervoegde ik mij bij een of ander spel waarmee je muntjes kon verdienen door ballen in bakken te gooien. Vier euro later bleken mijn verwachtingen wat te hooggestemd: de pluchen knuffelbeer werd een pluchen dolfijntje. En voort ging het, naar het spookhuis. Een vreemde jongeman zette ons in een raar wagentje en hop, daar reden we al, in volle vaart over de rails door de klapdeuren het donker in. Een ritje door het spookhuis is een beetje of je naar een SBS 6-documentaire over anorexia zit te kijken: in sneltreinvaart komen er allerlei geraamtes voorbij. Het engst vond ik nog een deken die ik ergens in een hoek zag liggen, al weet ik niet zeker of die bij de show hoorde, maar juist dat maakte het misschien zo eng.

Over anorexia gesproken: het werd tijd om de snoepstand met een bezoek te vereren. Voor twee euro kocht ik voor S. een fraaie kaneelstok bij een man die verdacht veel leek op de jongen van het spookhuis, en bij nader inzien ook op die van de ballengooitent, zonder dat er een directe familierelatie leek te bestaan. Kermismedewerkers putten uit een overzichtelijke genenpool, zoveel was mij na een uurtje kwalitatief veldonderzoek wel duidelijk. En ook uit een overzichtelijke prijzenpot, want in welke grijpmachine ik tijdens onze kermistocht ook keek: alleen maar knuffelbeesten als prijs en geen enkel quartzhorloge. Zijn die soms, eh, uit de tijd? Dan maar geprobeerd een knuffelpaard te hengelen, maar na drie pogingen gaf ik het op. Briesend.

Via de uitgang bij de Burgemeester Reigerstraat, waar een grote tent is neergezet waar je bier en poffertjes kunt nuttigen, verlieten we geheel voldaan de Piekenkermis. Hoewel, Piek? Zo links en rechts had ik opgemerkt dat je al gauw een veelvoud aan euro’s moet betalen om ballen te gooien tegen een blikpiramide of deel te nemen aan ander kermisvermaak, dus het was allemaal behoorlijk prijzig. Nu ja, S. was een avondje uit geweest en lurkte tevreden aan haar kaneelstok, en dat is nu eenmaal onbetaalbaar. En op weg naar huis kwamen we in de Wagenstraat een gezellig zwart jong poesje tegen dat spinnend en huppelend met ons meeliep tot aan de Oudwijkerdwarsstraat. Gratis!