Abonneer:
Tivoli – T-PNKZ
Gepost op August 28, 2003 door Olaf
Na een dramatisch verlopen dj-set op een bezopen-corpsballenafstudeerborrel in een van Utrechts vele werfkelders ging het rap op Tivoli aan. Het was namelijk zaterdagnacht en dat betekent T-PNKZ, een soort van electro-clash avond, de nieuwste hype op dansgebied. Deze keer waren Kid Goesting en Abraxas van de partij. Kid Goesting, de immer-grote-Cubaanse-sigaren-rokende-en-in-witte-maatpakken-rondlopende vriendelijke beer, is u wellicht bekend van z’n electro-label “blacklabel” en is een groot voorstander en promotor van alles wat met electro te maken heeft. Abraxas is het zwarte deel van het gay-duo-penottistel Flaman en Abraxas aka Fierce Ruling Diva, bekend van toppers als “Rub it in” en rotzooi als “I wanna be a hippy”. Dat beloofde dus wat!
Bij binnenkomst twee aangename verrassingen: Kid Goesting had zowaar aan de gastenlijst gedacht en de mevrouw van de kassa werkte de gastenlijst heel vriendelijk en soepel af, een uitzondering. Daarnaast was de entreeprijs heel schappelijk, nl 6 euro. Relaxede deurmeneer en 1 euro droppen voor de garderobe. Bij binnenkomst was de zaal matig gevuld. Kid stond z’n ding te doen achter de draaitafels, maar de dansvloer bleef matig gevuld. De meeste mensen waren meer bezig met indrinken en hangen rond de dansvloer. Dit ondanks de muziek, want dat was een combinatie van proto-house, -acid en electro, erg lekker maar misschien iets te minimaal voor het Utrechtse publiek. Biertjes kosten in Tivoli tegenwoordig 1,70 euro, maar ja, dat is vergeleken met andere tenten een prima prijs.
Toen Abraxas opkwam, in een kokette vogue-outfit, bestaand uit een doorschijnend zwart hempje met bijbehorende zwarte stropdas, om vervolgens door de microfoon de dansvloer aan te zetten tot “partee!” begon er zowaar wat leven in de zaal te komen. Dat kwam misschien ook door de “zangeres” die af en toe wat hijgende monotone jaren-80-vocals over de muziek meezong. Maar om eerlijk te zijn denk ik vooral dat het kwam door de muziek van Abraxas. Dat was nl. echte kermis-electro-clash, gewoon alle klassiekers uit de jaren 80 en 90 met een fixe beat eronder aan mekaar plakken. Zelden zoiets oppervlakkigs gehoord, maar het werkt wel! Na twee uurtjes Abraxas was het weer tijd voor de Kid die gewoon r lekker verder ging met z’n meer minimale electro-ding. Toen we weggingen hoorden we nog net Mike Dunn’s house-klassieker “Work that motherfucker” uit de boxen knallen. O ja, het geluid was ook best wel oke, als je een beetje in de buurt van de boxen bleef. Al met al nothing fancy, gewoon een gezellig avondje dansen en drinken.
