Abonneer:
Café West & de gastvrijheid in de Utrechtse horeca
Gepost op February 21, 2009 door Olaf
Is het principe van de horeca niet dat je je welkom voelt, gastvrij behandeld wordt, daardoor zoveel mogelijk consumeert en met een beetje mazzel na een vriendelijk ‘dank je wel’ en ‘tot de volgende keer’ een paar keer per jaar terugkeert? En ook je vrienden en kennissen dat leuke kroegje of fantastische restaurant aanraadt?
In Utrecht lijkt dat principe echter vaak ver te zoeken te zijn. Er kan vaak niet eens meer een ‘hallo’ vanaf (café West), jassen moet je zelfs in de duurdere restaurants (Amberes) zelf ophangen en halverwege je hapje of drankje wordt je dwingend verzocht om aan de bar te gaan zitten, omdat de volgende shift zich heeft aangediend (café West). En dan hebben we het nog niet eens over de warenkennis en ervaring van het bedienend personeel en het feit dat je in steeds meer restaurants niet kunt reserveren als je met minder dan twaalf mensen komt eten.
Je zou denken dat de Grote Kredietcrisis dit soort gedrag enigszins heeft verminderd, en dat de horecagelegenheden waar bovenstaande zaken plaatsvinden geen blik meer waardig worden gekeurd, maar helaas is dat niet zo. In Utrecht is het elke keer weer volle bak overal en je mag blij zijn als je nog ergens onaangekondigd kunt komen eten. En niet alleen in het weekend.
Wat moet er gebeuren om de Utrechtse horeca en zijn personeel ervan te doordringen dat hun omzet toch echt afkomstig is van betalende gasten, en dat dus gastvrijheid en professionaliteit de kern van het horecavak zijn?
Als voorbeeld kom ik terug op café West (aan de Vleutenseweg). Bij binnenkomst wordt je geen blik waardig gekeurd en halverwege je tweede biertje wordt je verteld dat je tafeltje gereserveerd is voor eters. Na het antwoord dat er toch echt geen reserveringsbordje op onze tafel staat, wordt er doodleuk een bordje voor je neus gezet. In de zomer is het bij West nagenoeg onmogelijk om zowel te bestellen als te betalen op het terras. ‘Nee, je mag bij mij niet bestellen, ik haal de glazen op, maar er komt zo echt iemand langs om je bestelling op te nemen!’ Als je na vijftien minuten wachten dan toch maar naar de bar loopt, krijg je te horen dat je daar niet mag bestellen en dat er straks iemand langsloopt op het terras. Bij het betalen: hetzelfde liedje. En toch zit het er elke avond bomvol.
Wat is hier aan de hand? Ik neem toch aan dat de gemiddelde Wittevrouwen- of Majellabewoonster het ook niet accepteert wanneer haar nieuwe Bugaboo na drie dagen uit elkaar valt? Dan wordt er toch ook geklaagd bij de winkel? Maar in de horeca wordt blijkbaar alles geaccepteerd. Het maakt niet uit of je niet, onkundig of zelfs onbeschoft behandeld wordt: de (dikke) rekeningen worden netjes betaald, zelfs met een fooi. Onbegrijpelijk.
Ik zou als sociaal experiment wel eens een nieuwe ‘fingerfood’-eetgelegenheid met semihip IKEA-interieur ergens aan de Vleutenseweg willen openen, en daar vervolgens voor veel te veel geld eten van gemiddelde tot slechte kwaliteit door lompe boeren en boerinnen laten serveren, die de gasten onbeschoft behandelen. Volgens mij loopt het storm, zit je tent elke avond vol en is het binnenlopen geblazen. Lekker makkelijk!
Blijkbaar klopt het dat elk publiek krijgt wat het verdient. Of mis ik ergens iets?
Ik denk dat het geen Utrechts fenomeen is. Hier in het geweldige Rotterdamse stadje R. is het niet anders. Hoe komt dat? Mijn analyse is dat het gaat om vraag en aanbod. Ja hoor meneer de top-econoom! Nee, luister: Utrecht en Rotterdam zijn allebei studentensteden!
Dus: voor goedkoop, ongeïnteresseerd, laag(zwart)betaald, onervaren personeel neme men: studenten! (Kan dat, twee keer een dubbelepunt in een zin?). Dan de cliëntèle: studenten! Ongeïnteresseerd, goedbetaald (StuFi), onervaren met horecakwaliteit (zie ook ongeïnteresseerd) publiek dat alleen maar goedkoop wil vreten en veel wil zuipen.
Nadeel voor de gemiddelde Mhwh-bezoeker (uitgestudeerd, leuke baan, leasebakkie danwel uitgestudeerd, creatief, zelfstandig beroep) is dat deze dat inmiddels ontgroeid is. Been there done that en nu willen we goed eten voor een schappelijke prijs. Niet dus.
Let’s face it, we zijn niet rijk genoeg om ècht goed te eten en ons niet druk te maken over de astronomische rekening en we zijn te rijk (en wellicht wat te verwend), te slim en te berekenend om ons te laten belazeren door nadenkende horeca-ondernemers die volgens mij de gezonde ondernemende stelling hanteren: “zo goed mogelijk voor zo weinig mogelijk geld”.
Het is niet Utrechts of Rotterdams of Klazienaveens, het is Nederlands. Wij (de klant) willen veel en goed voor weinig, zij (de leverancier) wil zo weinig mogelijk leveren voor zoveel mogelijk pecunia… die niet oletten…
Ik zie niet echt veel studenten in de meeste tenten waar we gaan eten. Wel in de bediening natuurlijk, maar niet als gast. Dus dat is het niet, tis of gewoon onwetendheid, desinterese of gewenning ofzo.
Cafe West is de hel. Echt. Er hangt zo’n bordje boven de deur. Dat je alle hoop moet laten varen…
Op hun site lees ik anders heel andere dingen… Genieten met een grote G!
Dat IKEAfingerfood-ding lijkt me een ongeziene hit. Hoe conceptueel kun je zijn? Direct een krediet aanvragen bij een nog niet omgevallen bank en volgende maand open.
Ik denk dat het een boven-riviers ding is. Beneden St. Geertruidenberg kunnen ze het wel. Nergens in Brabant voel ik me weggekeken en ook daar doen studenten en hbo’ers de bediening.
Begreep van een vriend uit Amsterdam dat het daar ook gaande is. B.v. de bediening met nek-klachten waardoor ze de hele tijd naar de grond kijken en je dus zowel geen bestelling kunt plaatsen, als de rekening niet kunt betalen. Dat laatste is meestal niet zo heel erg, kwestie van jas aantrekken en opstaan en ze zijn meestal zo bij je 🙂
Hoe is het tegeswoordig in de Winkel van Sinkel? Die was berucht om de slechte bediening. Daardoor kom ik er al jaren niet meer. Zag je ook een meisje met gebogen hoofd haar bestelling afleveren en daarna weer met gebogen hoofd naar de bar lopen, om te voorkomen dat iemand haar blik zou vangen.
Tsja, we zouden naar het Amerikaanse model moeten. Als je even door de totaal neppe vriendelijkheid heen bent is het een verademing. Amerikaans model is: Betaal ze niets, alles komt van je fooi. Moeten Nederlanders wel meer gaan tippen natuurlijk…ik voel een kip/ei probleem…
Jacques: toch maakten de korte rokjes in de WvS een hoop goed!
@Tim: kan je de prijzen van het eten in ieder geval makkelijker omlaag schroeven omdat je personeelskosten minimaal worden…. en daardoor is fooien geven ook weer aantrekkelijker..gewoon es een slimme horeca-man of -vrouw met lef die dat gaat toepassen.
@ Oxy. Niet als je er met je meisje zit.
In A’dam heeft men het een keer zo bont bij mij gemaakt dat ik ben weggelopen zonder te betalen. Niet stiekem hoor, onder het oog van bedienend meiske. Uiteindelijk is stemmen met je voeten de beste manier om dit gedrag te bestrijden.
Je wordt in sommige tenten (Pothuys bv.) wel vriendelijk geholpen door studenten, dus aan die menscategorie ligt het niet. Eigenaren maken hun personeel blijkbaar niet duidelijk genoeg dat zij moeten vreten van de klanten. Een simpel principe dat desondanks menig Nederlander niet meer snapt. Met een salarisje en een tijdelijk baantje heb je daar natuurlijk lak aan, dus een fooiensysteem kan zeker uitkomst bieden.
Ik zeg: Duitsland. Daar weet men nog hoe het hoort en ‘t is nog goedkoop ook.
PS zeg RWPO, wanneer studeerde jij? Met de huidige stufi maak je je denk ik wel druk om de bierprijs.
Het ging een tijdje best wel goed met het eten in West, een nieuwe “chef” die z’n zaakjes goed op orde had. Maar nu lijkt ie weer verdwenen te zijn, en de laatste keer was het eten echt niet te pruimen. En dat staat dan los van de chaotische studentenbediening die de boel nog steeds niet onder controle heeft. Jammer hoor, maar goed voor oa Lombok en Jasmijn&ik.