MaarHoeWasHet

Popocatepetl

Gepost op August 9, 2004 door Nolet

Soms moet je dingen een tweede kans geven. Eerste indrukken zijn niet altijd zaligmakend. Terwijl ik deze wijsheden constant in mijn hoofd aan het herhalen was, liep ik vrijdag samen met het ondertussen illustere MHWH-gezelschap naar Utrechts oudste Mexicaanse restaurant: Popocatepetl (Nobelstraat 163). Eerdere ervaringen deden mij het ergste vrezen, maar ik had een sprankje hoop dat mij het tegendeel bewezen zou worden. Houd u vast.

De zaak was halfvol dus een tafel voor vijf was snel geregeld. Er was zelfs airco, dat is natuurlijk niet verkeerd. Het interieur is niet onaardig en de ontvangst was vriendelijk. Voor vijf man kregen we alleen 1 minibakje Tortilla Chips als welkomstgeschenk en nadat de drankjes waren besteld, moesten we wel erg lang wachten totdat ze ook op onze tafel stonden – volgens mij bijna 15 minuten. Daar begon het dus al mis te gaan.

‘Mijn Tonic is zo dood als een pier,’ zei ik tegen de bediening toen ik het drankje terugbracht naar de bar. Spontaan werd een nieuwe fles opengetrokken die wel siste en bubbelde. De Frozen Margarita’s van O. en B. waren mierzoet. De verhouding ijs, siroop en booze was een beetje (lees: nogal) scheef. Nauwelijks drinkbaar, naar mijn mening. Een later bestelde Frozen Margarita was gelukkig wel lekker.

De volgende hoofdmaaltijden werden besteld: 2 x Enchiladas, 1 x vegetarische maaltijdsalade en 1 x Fajitas voor 2 personen. Alle prijzen zweven per stuk rond de 12 euro. Het eten stond zeer rap op tafel. Iets te rap eigenlijk: de Enchiladas waren zo lauw als oud bier. Dit hebben we kenbaar gemaakt aan de bediening die ze prompt weer afvoerde richting keuken. Twee minuten later kwam tot mijn grote verbazing de vraag of we de Enchiladas opgewarmd wilden hebben of dat we nieuwe wilden. Toen zakte mij de moed een beetje in de schoenen. Een heel bord met saus, bonen, rijst etc. ga je niet opwarmen. Dat hoef je ook niet te vragen. Wij wilden dus nieuwe exemplaren. Ondertussen werden de Fajitas en de maaltijdsalade oke bevonden. Niet bijzonder vies, niet bijzonder lekker.

Toen iedereen al bijna klaar was kwamen de – nu wel dampende – Enchiladas. Maar toen moesten we dat ook nog opeten, en dat was een hele opgave. Het was gewoon niet lekker. Vies zelfs. Het gehakt was een soort doorgekookt draadjesvlees. De tomatenroomsaus samen met de zachte tortillas smaakte als een soort hele goedkope magnetronlasagna. Bij het afruimen werd in dit geval de vraag “heeft het gesmaakt?” dan ook negatief beantwoord. Dit werd in principe prima opgelost door 1 Enchilada van de rekening te halen. Ik had ze liever allebei niet betaald. Koffie & dessert hebben we maar overgeslagen.

Popocatepetl laat de indruk achter dat ze niet echt een idee hebben waar ze mee bezig zijn. Ik had er grote moeite mee geld neer te leggen voor hetgene dat daar geboden werd. De kwaliteit van het eten en het drinken is gewoon zeer matig. Als ze de prijzen zouden halveren dan is het een soort snackbar met een plus. Dan zou het prima zijn. Om het nog erger te maken bevestigde dit bezoek het vermoeden dat ik had gekregen bij een bezoek een jaar eerder. Het niveau is tenminste constant.

Ambiance: 7

Smaak: 5

Bediening: 6,5

Prijs/kwaliteit: 4