MaarHoeWasHet

Polman’s Huis

Gepost op May 18, 2009 door Oxysept

Omdat je nu eenmaal niet elke dag saté met friet kunt eten (snif), togen S. en ik vorige week donderdag tegen voedertijd maar eens naar het Polman’s Huis, dat roze neoklassieke gebouw uit 1865 op de hoek van de Keistraat en die andere straat. Het Polman’s Huis bestaat uit een café (dat in 2002 op onherstelbare wijze verbouwd is) en een restaurant dat is gevestigd in de voormalige balzaal. Zoals de term balzaal al doet vermoeden, is het restaurant lekker ruim opgezet: tien meter hoog en ook over het aantal vierkante meters valt niet te klagen. Desondanks is de akoestiek prima, en het was dan ook jammer dat ik mijn nieuwe Fender Stratocaster niet mee had genomen.

Na een aperitiefje, een rode huiswijn (prima binnen te houden) en een amuse kregen we de kaart, die wat opmaak betreft doet denken aan het geplastificeerde menu van een pannenkoekenrestaurant. We zetten ons snel over deze typografische teleurstelling heen en plaatsten trefzeker onze bestelling: yellowfintonijn en lamsvlees voor S., doperwtencrème en eveneens lamsvlees voor mij. De bediening bestond uit twee kelners (een man en een vrouw) en een strenge opperbaas die de touwtjes iets te strak in handen had. Zo kreeg de kelner die een mes op de grond liet vallen een blik van de opperbaas toegeworpen die niet had misstaan in een reportage over de Tamil Tijgers die ik later die week op televisie zag. Toen de opperbaas zich had omgedraaid, legde de kelner het mes overigens gewoon weer terug op zijn balie. Nu ja, misschien wel verstandig ook – in deze tijd van Mexicaanse griep, vogelpest en het Eurovisie Songfestival kun je niet genoeg weerstand hebben.

Over weerstand gesproken: de rest van de clientèle bestond voornamelijk uit oudere mensen, zeg maar gerust bejaarden, die voornamelijk in zakelijk verband met elkaar aan het dineren waren. Iedereen praatte honderduit dat het een aard had en de meeste mensen hadden het erg met zichzelf getroffen. Wij troffen het ook, want ons voor- en hoofdgerecht kwamen vlot op tafel. En hoe smaakte het? Nu, voor de prijs van een diner voor twee bij het Polman’s Huis kun je 21 setjes snaren voor een Fender Stratocaster kopen, maar dat proef je er dan ook wel aan af. De ingrediënten smaken puur en krachtig en de totaalsmaak (Wollt ihr den totalen Smaak?) van de gerechten is uitgebalanceerd. Zo was de doperwtencrème (thuis noemen wij dat gewoon soep) opgeleukt met gepocheerde kwarteleitjes en zuurdesembrood met truffel. En ging het lamsvlees (rugfilet) vergezeld van gekarameliseerde zilveruitjes, een jus met steranijs en knoflookmousseline (thuis noemen wij dat gewoon puree).

Overmoedig geworden door respectievelijk ons eerste en tweede glas wijn, namen we ook nog een dessert: aardbeien voor S. en crème brûlée van witte chocolade met pistache, limoen en roomijs voor mij. Ook dit wilde er wel in blijven, vooral het limoenschuim, dat bijzonder, eh, limoenig smaakte. En net als bij het voor- en hoofdgerecht hadden we ook bij het dessert niet te klagen over de hoeveelheid – onnodig te zeggen dat we hierna klem zaten als een balkondeur van de woningbouwvereniging (voor renovatie).

Natuurlijk valt er ook nog wat te mekkeren. Onze borden stonden niet op tafellinnen, maar op papier, en dat doet nogal goedkoop aan (het tafellinnen lag onder het papier, dat dan weer wel). En S. vond de wijnglazen lelijk (mij maakte het niet uit, maar ja, er was een tijd dat ik wijn direct uit de fles dronk, dus waar hebben we het over). Voor de dames en liefhebbers van het Eurovisie Songfestival is het handig om te weten dat je geen verse muntthee bij het Polman’s Huis kunt krijgen (‘U bedoelt, met van die, eh… bladeren?’ vroeg de kelnerin, en trok er een gezicht bij alsof S. om een broodje poep had gevraagd). Maar wel koffie – met friandises, waardoor je nog klemmer komt te zitten. Na betaling van 150 euro lieten wij ons langzaam maar stijlvol de trap af vallen, omdat we niet meer konden lopen. Conclusie: veel voor veel.

Eten: 9
Prijs/kwaliteit: 8
Ambiance: 7,5
Personeel: 7