MaarHoeWasHet

LE:EN (second opinion)

Gepost op August 3, 2009 door Oxysept

Omdat je nu eenmaal niet elke dag andijviestamppot kunt eten, togen S. en ik afgelopen weekend naar het enige restaurant in Utrecht met een dubbele punt in de naam: LE:EN. Deze tent met ‘Asian food and drinks’ is al een jaar of vijf gevestigd aan de Westerkade 37, tegen de spoorbrug aan, zo ongeveer precies op de plek waar al jaren station Vaartsche Rijn gepland staat. Maar gelukkig werken de meeste ambtenaren net zo traag als sommige horecamedewerkers, dus zal LE:EN daar voorlopig nog wel even blijven. Ik zeg gelukkig, want het is best een aardige locatie, een vrij groot pand met een mooi terras dat de Westerkade oversteekt (Hé, wat steekt daar nu over? Een terras!) en verder gaat op een verlaagd hoekje aan het water.

Ondanks het redelijk warme weer durfden S. en ik het niet aan om op het satellietterras aan het water te zitten (dat doe ik pas als ik het mobiele telefoonnummer van een LE:EN-ober van dienst heb), en op het gewone terras zat een groep van zo ongeveer precies zestien vrouwen te kakelen dat het een aard had, dus gingen we gewoon binnen zitten, aan een tafel bij het raam (eigenlijk wilde ik dineren in die ruimte met die ligkussens, helemaal 1999, maar die is gesloten als het terras open is – andersom is dit overigens niet altijd zo). Een serveerster leverde vlot de menukaarten en onze inleidende ‘Asian drinks’ af (voor mij een rode wijn, voor S. een rosé), waarna wij een stuk of zes gerechten aankruisten op het bijgeleverde formulier, want zo bestel je bij LE:EN.

Zes gerechten? Ja, het voedsel bij LE:EN wordt geserveerd in kleine porties in dito bakjes, een soort Aziatische tapas, zeg maar. Dat verklaart meteen het grote aantal vrouwen dat LE:EN bezoekt, want vrouwen zijn dol op eten in kleine porties in dito bakjes (voor meer marketingadvies kunt u mij altijd e-mailen). Alweer tamelijk vlot kwamen de gerechtjes op tafel – het was dan ook nog redelijk vroeg in de avond en binnen waren we op ‘een viertje’ na de enige gasten. We aten rolletjes met pekingeend (of beijingeend, zoals sommige mensen zeggen), een Indiase curry met ei en aubergine, een Thaise curry met kip, wat ‘Chinese dim sum’, een Vietnamese tonijnsalade, Maleisische lamssaté en een bakje gele rijst voor de koolhydraten.

Maar hoe was het? Ach, eigenlijk was het allemaal prima binnen te houden, met als toppertjes de tonijnsalade en de Thaise curry. De pekingeend was wat aan de droge kant, hetgeen toch vreemd is voor een dier dat het grootste gedeelte van zijn leven in het water doorbrengt. En ik heb het vermoeden dat de kok op de berm tussen de spoorlijn en LE:EN een Geheime Koriandertuin heeft aangelegd, want bijna alles was rijkelijk overstrooid met deze plant uit de schermbloemenfamilie. Als dessert knalden we er nog een taartje van witte chocolade, spekkoek en nog iets in. Niet echt een geslaagde combinatie – de smaken zaten elkaar eerder in de weg dan dat ze elkaar aanvulden. Maar hé, ik was al lang blij dat er geen koriander overheen was gestrooid.

Bij mijn afsluitende koffie lustte ik nog wel een whisky. De serveerster meldde mij dat ze ‘Aziatische whisky’ in het assortiment hadden. Nu, die wilde ik wel eens proberen, ik was tenslotte toch al in een avontuurlijke stemming (want meer dan twee kilometer van mijn huis). Laat ze in Pijlsweerd maar Jack Daniel’s drinken, dit was pas leven! De serveerster nam mijn bestelling op en even later zag ik achter de bar een ober uit de losse pols mijn whisky inschenken. Blijkbaar vond hij zijn pols iets te los, want daarna goot hij een gedeelte van de inhoud van het glas weer moeizaam terug in de fles, een operatie waarbij ongetwijfeld de helft gemorst werd. Een bijzonder armoedig ogend tafereeltje, dat mijn avontuurlijke stemming deed verdwijnen ‘als sneeuw voor de zon’.

Lekker was-ie ook al niet, de whisky dus, niet de ober, want die mocht er best wezen. De drank smaakte (en vooral rook) naar whisky gemengd met een parfum uit het goedkopere segment van het tankstation aan de Vondellaan. Uit arren moede gooide ik de whisky (zonder te morsen) maar in mijn koffie, een samensmelting die verrassend goed uitpakte.
‘Misschien moeten jullie dat op de kaart zetten,’ vertelde ik de serveerster even later bij het afrekenen (64,30 euro) over mijn culinaire experiment. ‘Een beetje slagroom eroverheen en je noemt het Thairish coffee.’
De serveerster vertrok geen spier en vroeg: ‘Heeft alles gesmaakt?’

Haha! Thairish coffee! Wat een grap! Vond jij hem wél goed, S.? Ja, S. vond hem wél goed. Thairish coffee, waar haal ik het toch elke keer weer vandaan? Houdt het dan nooit op? Welgemoed wandelden we de Westerkade noordoostwaarts af, en toen we over het Ledig Erf stapten, klonk mijn holle lach nog steeds na over de Vaartsche Rijn.

Ambiance: 7,5
Smaak: 7,5
Bediening: 7,5
Prijs/kwaliteit: 6,5