MaarHoeWasHet

Abrikoos

Gepost op April 20, 2004 door Sladjana

Waar moet ik beginnen? Hoe beschrijft men een hel als deze? Dat het me hoog zit, bewijs ik door te melden dat ik tezamen met mijn jetlag dit vanuit Toronto tieperdetiep.

De Abrikoos… Het lijkt de veilige variant te zijn van de twee restaurants aan de Oudegracht schuin tegenover de Nachtwinkel. De andere optie is namelijk The Ostrich, waar ze wel heel exotische gerechten serveren. Ik bedoel: niks mis met een zebra op je bord, maar dan tegelijkertijd geen varkensvlees willen serveren gaat er bij mijn Montenegrijnse aderen niet in.

De Abrikoos… Dat werd hem dus. Disgenote F. en ik hadden beiden immense honger. We plaatsten onze booty’s op twee te lage tuinstoelen. Aangezien ik het met mijn 1 meter 63 al laag vond, zou ik er als gezonde jongeman helemaal geen plaats willen nemen.

Stap 1: een drankje bestellen. Blonde serveerster staat regelmatig bij ons in de buurt maar gunt ons geen blik. Uiteindelijk moet ik haar geroepen hebben of naar haar toe zijn gegaan, maar dat weet ik echt niet meer. Niet vanwege de jetlag maar vanwege de vele andere rampen waarbij deze verbleekt. Een cola-light en een Spa rood – hoe moeilijk kan het zijn! Een half uur later zien we een gedeelte van onze bestelling naar een koppeltje aan een ander tafeltje gaan. Het koppeltje is verbaasd maar de serveerster geeft ze toch mijn cola light. Disgenote F. en ik proberen zo goed en kwaad als het kan te gebaren maar het mag niet baten.

Een jongeman komt naar ons toe als waren wij een pas neergestreken duo. We vertellen hem dat we al heel lang wachten op onze drankjes. De jongeman is vriendelijk en ik schrijf het incident toe aan een incident. De blonde doos moet er door de vriendelijke jongen op zijn aangesproken, want het is zij die ons alsnog de drankjes brengt. Vervolgens loopt ze weg. Ik roep haar nog na: ‘Mogen we misschien ook wat eten bestellen?’ Ze zucht en vertelt ons dat ze dat liever niet heeft. Maar als het dan toch moet, dan liever bij haar collega. Dat lijkt ons ook een beter plan, want veel vertrouwen hebben we niet in haar.

Een collega komt na een tijdje dan toch echt naar ons toe. We bestellen een Portugese vis waarvan de naam me even ontschoten is. Maar die hebben ze niet meer. Ik stel me tolerant op en bestel gewoon wat anders. Ik voel me agressief, maar dat schijnt niet een eigenschap te zijn die nette meisjes mogen tonen, dus onderdruk ik het gevoel en sla mijn benen nog maar eens over elkaar terwijl ik mijn vingers (die niet naar rook stinken) door de menukaart laat wandelen.

De heek met Roquefortsaus dan maar! En F. neemt een exotische visschotel. Vooraf nemen we een klein koud tapasbuffet van een kleine 7 euro. We mogen zo vaak opscheppen als we willen, volgens de ober. Hmm… Waarom zou men dan ooit het grote tapasbuffet nemen? We krijgen ‘van het huis’ na anderhalf uur zelfs een mandje brood met mayo die wellicht aiolie moet voorstellen. Het is niet te eten maar het gaat allemaal op. We scheppen twee keer van het ranzige tapasbuffet op en werkelijk: het is maar nauwelijks binnen te houden. Ik had me verheugd op het krabvlees maar dat smaakte voornamelijk naar peper.

Tegen de blonde doos in De Abrikoos zeggen we na de tapasellende dat we klaar zijn voor het hoofdgerecht. Ze knikt en verdwijnt. We zitten inmiddels al dik twee uur in deze nachtmerrie. Zou ze nog terugkomen? Ze is vast nieuw maar zelfs voor een nieuweling is ze bijzonder slecht. Ontslaan!

Geloof het of niet, net wanneer ik begin te koken, komen onze gerechten. Ik heb een stukje vis dat zwemt in een poel van Roquefortsaus en F. een schaaltje visachtige shit met een soort van Bolognesesaus. Het toetje doen we maar niet. We geven ook geen fooi. Ik overweeg nog weg te gaan zonder te betalen, maar ook dat doen nette meisjes vast niet. Deze tent moet hoognodig dicht. Wat ik voor deze bende betaald heb? Zestig euro en zoveel cent, dames en heren. Getsiederrie.

Ambiance: 6
Smaak: 2
Bediening: 2
Prijs/kwaliteit: 3