MaarHoeWasHet

Kartoffel (second opinion)

Gepost op August 15, 2018 door Oxysept

Soms heb je gewoon zin in een bord warm eten. Niet van die minihapjes die je in veel restaurants krijgt voorgeschoteld (meestal onder de noemer ‘shared dining’) en waar je er minstens drie van moet bestellen om een beetje Oudhollands vol te zitten. Op deze manier kun je extra veel proeven van onze heerlijke smaken, staat er vaak bij. Ik wil niet proeven, ik wil eten. Het liefst warm en een beetje snel graag. Proeven doe ik daarna wel, als de hele boel weer omhoog komt zetten.

Enniewee… Onder meer om bovenstaande reden belandde ik met disgenoot A. in Duits restaurant Kartoffel, tot vorig jaar gevestigd in die lilleke jarenzeventignieuwbouw op de hoek Lange Jansstraat/Slachtstraat, maar daar moesten ze weg vanwege a) klagende bovenburen en 2) omdat er eigenlijk ook helemaal geen restaurant gevestigd mocht worden in dat lilleke pand. Nu zitten ze dus in een werfkelder aan de Oudegracht ter hoogte van de HEMA, vlak bij de Bezembrug. Ook mooi.

Buiten aan de gracht zat het vol met toeristen en andere levensvormen, binnen was het aangenaam rustig. We kozen een tafel uit waarbij we zo min mogelijk met andere mensen geconfronteerd zouden worden en na onze inleidende drinks (een karafje rode huiswijn voor mij en een halveliterpul Erdinger voor A.) koos ik uit de overzichtelijke menukaart voor de ‘Traditionele bratwurst en currywurst met zuurkoolstampot’ (12,50 euro). A. ging voor de vegetarische variant van dat gerecht, ofwel (u raadt het al) de ‘Vegetarische bratwurst en currywurst met zuurkoolstampot’. Stamppot is met dubbel p, zou mijn redactrice zeggen, maar die was er niet bij.

Na niet al te lang wachten werden er twee minischoteltjes met minisalade neergezet, die zelfs voor minibegrippen aan de kleine kant waren en daarmee zeer on-Duits. Smaak zat er ook niet aan, dus deze sidedish hebben we links laten liggen. Gelukkig waren de even daarna afgeleverde hoofdgerechten van een normaal formaat. Eindelijk weer eens een bord warm eten eten in een restaurant, en het smaakte allemaal nog uitstekend ook. En hop, op was het al.

Alsof het niet een gewone doordeweekse dag was, bestelden we ook nog een dessert: A. nam een Apfelstrudel en ik een gerecht met een gruizige naam die mij deed denken aan Schulmädchen-Report: Was Eltern nicht für möglich halten, die onvolprezen dertiendelige filmserie uit de jaren zeventig. Het heette Heiße Liebe mit Schokolade, ofwel vanilleroomijs, warme rode vruchten, stukken chocolade en slagroom, dit alles voor de vooroorlogse prijs van 3,50 euro. Nu, dat wilde er allemaal best in blijven.

Tijdens het dessert slaagde het personeel voor een belangrijke test: ik had gevraagd mijn koffie en het ijs tegelijk af te leveren, en verdomd, dat lukte ook nog. Meestal gaat dit mis, vergelijkbaar met de Eerste Wet van het bestellen van Extra Friet in een Restaurant. (Je zit te eten en denkt: wel erg weinig friet. Laten we wat extra friet bestellen! Natuurlijk meneer, komt eraan! Vervolgens komt de extra friet altijd als iedereen al zijn eten al lang op heeft – 1x kreeg ik de extra friet zelfs pas tijdens het betalen van de bon, afgeleverd door een angstig kijkende serveerster die wist dat er hier iets niet klopte, maar wat?) Pas op dat je niet te veel afdwaalt, zou mijn redactrice zeggen.

Nog even de randverschijnselen benoemen: er was een gezellige grijze poes in de zaak – dat betekent dat ik er niet met vriend Paalman kan gaan eten, maar toch, gezellige poezen altijd +1. Buiten kwam ik nog een iets minder gezellige zwarte poes tegen – waarschijnlijk is dit het duo Strudel & Pretzel waar de Facebookpagina van Kartoffel over rept. De muziek was gelukkig niet volcontinu Duits, maar ongeveer 1 op de 4 nummers. Du van Peter Maffay kwam langs, net als de onvermijdelijke Matthias Reim, maar van Jennifer Rostock was helaas geen geluidsspoor te bekennen. Omdat we na het eten iets sterks wilden drinken kregen we een Obstler Schnaps te proeven. Deed mij een beetje denken aan zelfgestookte pruimenrakia uit Montenegro, dus daar lustten we nog wel een glaasje van, waarna A. meldde dat hij ‘dronken’ was, maar misschien kwam dat ook door de gratis hazelnootlikeur bij de koffie.

Conclusie: Kartoffel noemt zichzelf op hun website een ‘pretentieloos restaurant’. Dat maken ze volledig waar.

Daarna gingen we naar café Willem Slok om twee potjes te dammen, want het was Denksport Dinsdag. Helaas was ik net als Ajax in de eerste wedstrijd tegen Standard Luik een beetje gemakzuchtig en verloor ik beide partijen geheel tegen mijn karakter in door het duo stommiteiten & onoplettendheden.

(Nagekomen bericht per e-mail van A. over zijn bord warm eten: ‘De vegetarische worst was zoals je van vegetarische worst mag verwachten: beetje slap van structuur, kan niet concurreren met echte worst, maar als je aan lachende varkens denkt die niet naar slachthuis Tielt hoeven, is het toch veel beter dan helemaal geen worst bij je zuurkool.’)

Ambiance: 7,5
Smaak: 8
Bediening: 8
Prijs/kwaliteit: 8,5