MaarHoeWasHet

De Rode Vosch

Gepost op December 27, 2016 door Oxysept

Australië! Land van rasartiesten als Olivia Newton-John, Kylie Minogue en Natalie Imbruglia! Maar ook van enge beesten als krokodil, kangoeroe en garnaal! Die je allemaal kunt eten in restaurant De Rode Vosch aan de Voorstraat 14!

De Rode Vosch dus, een broertje (of zusje) van restaurant De Zwarte Vosch aan de Oudegracht 48. Bij de Zwarte Vosch serveert men pincho’s, bij de Rode Vosch zijn de gerechten gebaseerd op de Australische keuken. Voor zover er een Australische keuken bestaat natuurlijk, al bevatte de menukaart daar wel een heel verhaal over, maar dat kon ik niet lezen omdat ik in een tamelijk donker hoekje zat en in het openbaar mijn leesbril weiger op te zetten, en thuis trouwens ook, want met dat ding op mijn hoofd heb ik het gevoel dat er niets meer staat tussen mij en het graf.

De Rode Vosch is gevestigd in het uit 1619 daterende rijksmonumentale pand D’coninck van Poortugael, net als Natalie Imbruglia voornamelijk bekend vanwege de fraaie voorgevel. Van binnen is het grondig verbouwd (denk ik, want het was de eerste keer dat ik dit gebouw betrad), maar de gevel ziet er nog ongeveer hetzelfde uit als in 1619 (denk ik, want ikzelf besta pas sinds 1971). Voorheen zaten hier restaurants Oud Utreg en De Ommekeer en daarvoor nog een andere tent, maar daar weet ik de naam niet meer van.

Een aardige serveerster leidde ons naar een tafeltje achter in de zaak, bij de grote raampartij evenwijdig aan de Predikherenstraat. Even was ik bang dat het daar fris op zou trekken, maar gelukkig: hier zat niet van dat jarentachtigdubbelglas in zoals in mijn woningbouwflatje, maar minstens HR++++. Tafelgenoten Z. en E. bestelden een Hawthorn-biertje, zelf hield ik het op een glas rode wijn uit, ehrm, Australië. Onze serveerster drong ons intussen wat ‘bites’ op, maar omdat we haar zo aardig vonden, lieten we haar maar begaan. Na korte tijd kwam op tafel: gefrituurde krokodil (die qua textuur wat op calamares leek, en qua smaak op – u raadt het al – kip), Thaise viskoekjes (die geen koekjes waren, maar meer een soort dim sum-pakketjes) en drie bruschetta’s met avocado.

Helaas was de bruschetta met avocadosmeersel op koelkasttemperatuur, en dan ook nog van een koelkast die op nul graden staat afgesteld. Voordat ik mijn tafelgenoten kon waarschuwen, hadden zij hun bruschetta (die overigens verdacht veel op een doordeweeks stokbroodje leek) al op. ‘Jwo hp glk,’ zei Z. terwijl hij zijn laatste hap wegmaalde, ‘drdek ouprfje rnksmeervn’ (‘Je hebt gelijk, door de kou proef je er niks meer van’). Toch maar even aan de aardige serveerster gevraagd of ze dit gerecht in de herkansing kon gooien, ook al lag er nog maar tweederde bruschetta op ons bord.

De hoofdgerechten hebben het formaat van iets groter dan een voorgerecht, dus de aardige serveerster raadde ons aan twee gerechtjes per persoon te bestellen. We aten onder meer kangoeroelende, struisvogelfilet, kabeljauw (‘fish & chips’), zoete aardappel met feta en spinazie, geroosterde groenten, garnalen en runderrib. Best lekker, vooral de kabeljauw, maar ook best zielig, al die dode beesten. Aan de andere kant is het zoals ik al zei tegen de kangoeroelende voordat ik mijn eerste hap nam: in de keiharde samenleving van 2016 is het eten of gegeten worden, en dat is allemaal de schuld van Trump.

Intussen kwam een andere serveerster mijn tweederde bruschetta terugbrengen. ‘Hopelijk is ie nu wel naar wens,’ sprak ze op een toon die deed vermoeden dat ze me liever een afgehakt paardenhoofd had gebracht. Helaas, hij was nog even ijskoud.

Met de hoge prijzen voor al die exotische dieren zit je al snel aan een fikse rekening (vooral voor de kangoeroe moet je diep in de buidel tasten), al hebben Z. en E. toch virtueel geld zat met hun fantasiehypotheek. Maar toch, ik vroeg het me hier en ook vaak in andere restaurants af: moet zo’n bakje zompig-doorbakken, donkerbruine frietjes nu echt 4,50 euro (fl. 9,90) kosten? Voor dat bedrag at ik vroeger met mijn blinde buurman een complete maaltijd in eetcafé De Balk in het Groningse stadje G., vakkundig bereid door kokkin Gerry, en dan kreeg ik er nog extragratis levenswijsheden van barman Jan bij ook (later begon hij op de eerste verdieping van een pand aan de Grote Markt café Boven Jan, wat maar weer eens aangaf wat voor taalkunstenaar hij is).

Over donkerbruin gesproken: ik moest naar de wc. In de kelder van De Rode Vosch zitten er twee, met op elke deur een foto van een kind, maar aangezien ik geen kinderkenner ben, kon ik niet zien wie het jongetje was en wie het meisje. Op de gok dus maar een deur geopend en in het rond gekeken – lag er misschien ergens een stapel Viva’s, een doosje met twaalf zakjes Ayurvedische kruidenthee of een dubbelzijdig elektrisch kolfapparaat? Nee. Maar de ruimte was opvallend schoon en ook het mysterieuze prullenbakje deed me vermoeden dat ik op de vrouwen-wc was beland. Nou ja, ik was er nu toch, en zijn we eigenlijk niet allemaal LHBTI?

Nadat Z. een half uur later ook naar de wc was geweest, zei hij dat ik met mijn ‘stomme kop’ toch makkelijk had kunnen zien dat ‘die ene’ een meisje was, want die had al ‘borstjes’. Hierop maakte ik hem voor pervert uit en werd de stemming wat ongemakkelijk, maar gelukkig kwam ineens de aardige serveerster langs met drie nieuwe bruschetta’s met avocado, deze keer wel op kamertemperatuur. Inmiddels zaten we al aardig klem, dus konden we er nog maar twee van de drie op. ‘Nzn zwul gd,’ zei Z., en daar sloot ik me van harte bij aan.

Smaak: 7
Prijs/kwaliteit: 5
Ambiance: 7
Bediening: 9