MaarHoeWasHet

Spaghetteria

Gepost op September 30, 2016 door Jacques Couteau

Spagheterria is gevestigd op een roemruchte plek. Jarenlang zat er een Braziliaans restaurant genaamd Brasil, met daarboven Hotel Kay. Ik ken niemand die bij Brasil gegeten heeft en Hotel Kay is nog een keer ontruimd omdat de kamers er per uur werden verhuurd. Daarna zat er een Japans restaurant, dat net als Brasil dichtgeplakte ramen had. Het verdween snel en dat is vaak een slecht teken voor de locatie van een horecagelegenheid, maar dat lijkt mee te vallen. Na een flinke verbouwing is het nu een mooi hoge lege ruimte, spartaans ingericht, waar het meestal stervensdruk is.

Spaghetteria is komen overwaaien uit Amsterdam, en het concept werkt ook in Utrecht. Geen idee of dat een goed teken is. De kaart is even spartaans als de inrichting en dat is goed. Omdat je uit slechts zes gerechten kunt kiezen, kan de keuken snel serveren en is het eten altijd vers. Daarover dan ook geen klachten. Prima pasta. Net als in een echte Italiaanse spaghetteria schuif je gewoon aan aan lange tafels, of zit je naast elkaar aan de bars langs het raam. In zuidelijk Europa gaan mensen veel vaker uit eten, vaak voor een snelle hap, dus dat aanschuiven is dan geen probleem. Het is interessant te zien dat mensen het pikken, omdat uit eten gaan in Nederland nog steeds iets speciaals is en gezellig moet zijn. Dat merk je ook aan de prijzen. Gezien de hoge omloop en de niet bepaald grote porties is het eten relatief duur. Een karaf kraanwater is gratis, maar de wijn is aan de prijs, net als een extra salade. Om over de nagerechten maar te zwijgen. Ik zag veel mensen die het bij een bord pasta hielden.

Een bittere teleurstelling was de espresso. Het indrukwekkende verchroomde espressoapparaat wekte natuurlijk verwachtingen. Misschien hadden die ingelost kunnen worden als ik mijn koffie niet lauw had gekregen. Volgende keer de espresso ná de cappuccino maken?

Al deze kritiekpunten verdwijnen natuurlijk naast de twee attracties van Spaghetteria, de ligging en de bediening. Ten eerste fleurt de zaak de jarenlang doodse entree van de Biltstraat op en tweede is er altijd wat te zien buiten, waar fietsers, automobilisten en voetgangers maling hebben aan de verkeerslichten op de kruising van de Wittevrouwensingel met de fietsroute van en naar de Uithof. De bediening is een verhaal apart. Ik ben niet van de herenliefde, maar zie wel dat de uitgebreide bediening stuk voor stuk appetijtelijk in het vel zit. Dat verklaart de enorme populariteit bij de Utrechtse vrouwelijke bevolking (116 vrouwen op 100 mannen). Ik verzin het niet, er zijn echt vrouwen die speciaal voor de herenbediening naar Spaghetteria gaan. Gezellig met het dinnetje bijpraten over kwantumfysica, hypotheekrenteaftrek en bijtelling van de lease-Mini terwijl soepele adonissen (Adonis is Grieks, dat weet ik, maar dit is metaforisch en de Italianen hebben sowieso veel van de Grieken gepikt) je bedienen, daar heb je wel wat hipheidsbelasting op je pasta voor over.

Smaak: 8
Prijs/kwaliteit: 6
Espresso: 5 (teveel aandacht voor de cappuccino voor de dame in het gezelschap?)
Ambiance: 8
Bediening: 8 (van mij geen extra punten voor sixpacks)