MaarHoeWasHet

Goesting (second opinion)

Gepost op July 25, 2016 door Oxysept

Op een klamwarme zomeravond streken we met vijf man neer op het terras achter Frans-Belgisch restaurant Goesting (Veeartsenijpad 150), gevestigd in de voormalige hondenstal van de voormalige Veeartsenijschool. Of zoals mijn vriendin zou zeggen: om de hoek bij Roberto.

Binnen zat, eh, geen hond, maar de beide terrassen (voor is er ook nog een) waren behoorlijk vol. Gelukkig staan de tafels op het achterterras vrij ver van elkaar, zodat we niet mee hoefden te luisteren met gesprekken over de nieuwe aankopen van FC Utrecht, het fokken van pitbulls of het productaanbod van de Action terwijl wij aan het discussiëren waren over de rol van Joseph Luns in de kwestie Nieuw-Guinea, de gevolgen van de Brexit voor de mondiale wereldeconomie en natuurlijk Victor Vavitsj, het meesterwerk van de Russische schrijver Boris Zjitkov.

We wilden graag wat brood met zoute boter bij onze witte wijn en witte-port-tonics (hét drankje van 2017!), maar dat kwam maar niet, ook niet na lang wachten en nog een keer vragen. Ik voelde een onuitgesproken haat van de Goesting-medewerkers tegenover het concept ‘brood’, maar dat kan ook komen omdat ik weer de hele nacht naar die paragnosten van Astro TV had gekeken en dan krijg ik de volgende dag altijd van alles door.

Intussen werden er wat groentenchips voor ons neergezet, en ja, dat is precies wat u denkt: chips gemaakt van groenten. Ze waren verdomd lekker – als de amuse al van zo’n hoog niveau is, wordt de rest van de avond helemaal onbeperkt culinair genieten, dacht ik terwijl ik nog een vrolijk gekleurd en lekker zout chipje in mijn mond stak en me afvroeg waar dat eigenlijk ligt, Nieuw-Guinea. Toen arriveerde het brood en stond niets een succesvolle voortzetting nog in de weg.

Nou ja, het liep allemaal iets anders. Een slordige vijftig (!) minuten na onze bestelling kwamen de voorgerechten op tafel, waarvan tweemaal het verkeerde (slakken). Uiteindelijk kreeg ik toch nog mijn ‘salade Goesting van geroosterde groenten & spelt-groentenkroketje’. De salade bevatte weliswaar exotische elementen als freekeh (het nieuwe quinoa) en angelika edik (niet te verwarren met de gelijknamige Zuid-Afrikaanse schrijfster), maar toch kreeg ik er een idee bij van ‘dit kan ik zelf ook in elkaar kwakken als ik uit mijn werk kom en haast heb’ (gesteld dat ik werk buitenshuis zou hebben, dan. En haast. En freekeh en angelika edik in mijn voorraadkast).

Over kwakken gesproken: de kwak hummus op de salade paste niet echt bij de rest van de ingrediënten. Ook leken de groenten niet geroosterd, en indien toch, dan wel heel erg kort. En dat allemaal voor 11,50 euro, ofwel fl. 25,30, maar ik mag het van disgenoot T. nooit meer over guldens hebben.

Enniewee, het hoofdgerecht dan. Voor mij: lamsbiefstuk van de grill. Best binnen te houden (helaas verzopen de schaarse groenten in de zware jus), maar dan op eetcaféniveau, terwijl Goesting toch een etage hoger mikt. Onder de lamsbiefstuk trof ik een beetje couscous aan. Ik weet dat het in de Randstedelijke restaurantscene mode is om vrijwel geen carbs meer te serveren, maar met vijf gezonde Hollandse jongens aan tafel is dat toch wat onbevredigend dineren.

We bestelden dus maar wat friet, en wat extra rijst voor disgenoot O., die een beetje verdrietig was over zijn ‘jackfruit curry & quiche van asperge, prei en courgette’. Een ‘extra salade’ ging er ook wel in, want ik zat nog lang niet aan mijn tweehonderdvijftig gram groenten per dag. Na weer wat communicatiestoornissen met de bediening (‘Wilt u nóg een extra salade?’ ‘Nee, een extra salade.’ et cetera.) kwam alles op tafel.

Het begon inmiddels dronken, nee, donker te worden. Grote, sappige naaktslakken (13,50 euro) kropen door de spleten van de terrasvlonders omhoog onze slippers in en ik kreeg flashbacks naar de zomer van 2004, toen ik tijdelijk (nu ja, het hele leven is tijdelijk) een afbraakwoning met tuintje in de Kanaalstraat bewoonde en elke nacht als ik thuiskwam uit café De Stad met mijn kousenvoeten in de afbraakkeuken in diverse naaktslakken trapte. Inmiddels staat er op die plek een kebabfabriek.

O. nam nog een dessert van ijs met wodka om zijn teleurstelling te verdrinken en na wat koffies met begeleidende drinks kregen we een rekening gepresenteerd van 348,50 euro. Dat is driemaal de huur van mijn toenmalige woning aan de Kanaalstraat en een beetje aan de hoge kant voor het gebodene, maar pas drie dagen later kwamen we erachter hoe dat kwam: de twee ten onrechte gebrachte slakkenvoorgerechten stonden er nog op. Al weet je het met slakken natuurlijk nooit – misschien had de bediening ze al wel uit de computer gehaald, maar die beesten zijn zo traag dat het nog een dag of vier, vijf kan duren voor ze ook daadwerkelijk van het bonnetje zijn verdwenen.

Conclusie: eigenlijk waren de groentenchips nog het lekkerst. Doe er een zakje om en breng ze op de markt! En een beetje snel graag hup hup hup!

Smaak: 5
Prijs/kwaliteit: 5
Ambiance: 9
Bediening: 6