MaarHoeWasHet

Delphi’s

Gepost op November 22, 2011 door Oxysept

Vanwege nieuwe, alarmerende berichten over de financiële eurokredietbankencrisis hadden Z. en ik het aan het eind van de middag op een bockbierzuipen gezet in café De Bastaard. Van zwaar bier krijg je lichte trek, dus rekenden we af en liepen via de Kleine Slachtstraat naar de Voorstraat, op zoek naar, ja, naar wat eigenlijk?

Het restaurant dat zit waar ooit 030 zat, was ramvol, evenals het naastgelegen Yumca, maar daar wilde Z. vanwege ‘het soepincident’ toch al niet naartoe, mompelde hij onder zijn adem. Bij El Mundo gingen net 400 kwebbelende studentes naar binnen, dus dat sloegen we ook maar over. Verdomd, bij De Ommekeer was nog plek, maar ik krijg van dat pand altijd een bad vibe en bovendien was de menukaart die we buiten lazen buitengewoon truttig, zowel qua opmaak als qua inhoud.

Zo belandden we uiteindelijk in Grieks restaurant Delphi’s aan de/het Neude, een grote tent waar we ‘vlees’ zouden kunnen eten, bromde Z., al was het er wel wat ‘aan de prijs’, zei hij erbij. Ach, ik had net twee facturen de deur uit gedaan en Z. had zo veel virtueel geld op zijn bankrekening staan dat hij morgen een nieuwe Vinexkeuken zou gaan kopen – wie maakte ons wat? Op naar Delphi’s!

Het bleek dat er nog exact twee plaatsen vrij waren, zo meldde een bijzonder vriendelijke ober, die ons meteen maar uit onze jas hielp. Ook hier dus drukte alom, maar aangezien er veel personeel rondrende dat ook nog eens goed oplette, liep de restaurantlogistiek gesmeerd als een broodje olijventapenade.

Tijdens onze inleidende drinks (een rode huiswijn en een biertje dat maar liefst 2,50 euro kostte) bestelden we twee hoofdgerechten: lamsracks (23,75 euro) voor Z. en pastitsáda (lamsschenkel in laurierrodewijnpruimensaus, 19,50 euro) voor mij. (Ik schrijf alles maar aan elkaar, want zoals een gewaardeerde Maarhoewashet-collega altijd zegt: ‘Konijnen bouten in rode wijnsaus is iets heel anders dan konijnenbouten in rodewijnsaus.’)

En hoppa, daar was het eten al! Als ze in Griekenland net zo hard zouden werken als in Delphi’s, dan was die hele financiële eurokredietbankencrisis nooit ontstaan. Maar goed. Hoe smaakte het? Exquise, om maar eens een moeilijk woord te gebruiken. Het lamsvlees was zo mals dat het bijna van het bot dreef en de saus was al even aangenaam – geen van de ingrediënten overheerste, wat een mooie, compacte smaak opleverde (ja, ik heb net een roman van Cas Spijkers gelezen). Een negen! Z. vond zijn lamsracks ook uit de kunst, meldde hij met volle mond. Er droop wat saus in zijn nieuwe baard.

Maar net als een euro heeft dit verhaal twee kanten. Om aan je dagelijkse portie groenten te komen, moet je bij Delphi’s naar een saladebuffet lopen, zo vertelde een ober ons. Wat een geluk dat ik die middag mijn trainingsbroek had aangetrokken! Maar vrolijk werden we niet van dit nieuws. ‘Als we in Delphi’s heen en weer hadden willen lopen met borden eten, dan waren we er wel gaan werken,’ zei ik tegen Z.

Op weg naar het buffet mijmerde ik over hoe Z. eruit zou zien in een serveersterschortje, zijn overmatig behaarde benen gestoken in een transparante 20 denier panty met een mooie glans, en daarna sprongen mijn gedachten ineens naar de eighties, toen ik nog thuis woonde en we elk jaar op tweede kerstdag met de hele buurt gingen bowlen, waarna een lopend buffet volgde. Dat was in die tijd bijzonder geavanceerd (zowel het bowlen als het lopend buffet), maar inmiddels is het 2011, beste mensen van Delphi’s. Alle buren van toen zijn dood of verhuisd en een saladebuffet is tegenwoordig net zo hip als Too shy van Kajagoogoo.

En alsof dat wandelen met een ontbijtbordje nog niet armoedig genoeg is, was het saladebuffet zelf ook al niet om over naar huis te mailen. Ik trof een paar schalen aan met respectievelijk rode ui, komkommer met witte drek, maïs (?), koude & natte broccoli, onbestemde slierten iets, groene pepers en zwarte olijven. Of was het nu andersom? Nee, dit was voor Z. niet te vergelijken met zijn culinaire avonturen op Kreta, waar hij zich deze zomer tegoed had gedaan aan paradijselijk smakende salades, memoreerde hij met natte ogen. ‘Wist je dat je ‘tomaat’ in het Servisch uitspreekt als ‘paradijs’?’ zei ik tegen hem. Nee, dat wist hij niet.

Z. nam nog een dessert met vijgen en ijs (‘prima binnen te houden’) en daarna volgde de onvermijdelijke koffie. Omdat we de nare smaak van het saladebuffet weg wilden spoelen, besloten we af te sluiten met een glas Metaxa. De duurste soort, natuurlijk! We riepen een ober bij ons.
‘Ober, wat kost uw duurste Metaxa?’
‘Elf euro per glas, heren.’
‘O… En uw op een-na-duurste?’
‘Negen euro vijftig per glas, heren.’
‘O… Doe dan maar de op twee-na-duurste! Ja!’

Ja, Z. en ik lieten het breed hangen, want alleen op die manier komen we uit die hele financiële eurokredietbankencrisis, had ik Mark Rutte die middag op het Journaal horen vertellen. De volgende dag kocht Z. een prachtige keuken waarin hij ongetwijfeld de heerlijkste salades gaat bereiden. Zelf voelde ik een sterke behoefte om ook de stad in te gaan en een transparante 20 denier panty met een mooie glans te kopen, maar ik wist mijn lust te bedwingen en bleef de hele dag in bed liggen.

Smaak: 7 (9 voor het hoofdgerecht, 5 voor het saladebuffet)
Prijs/kwaliteit: 6,5
Ambiance: 7
Bediening: 8
Muziek op de website van Delphi’s: 10