MaarHoeWasHet

De Pastabar

Gepost op December 24, 2010 door Oxysept

Je leest er nooit over in die dubbeldikke en dubbelgezellige kerstnummers van Libelle en Margriet, maar het is elk jaar weer een hele opgave om de laatste twee weken van december door te komen zonder zelfmoord te plegen. Thuiszitten met de gordijnen dicht, kaarsen branden, huilen, aardgeesten aanroepen, automutilatie en oude afleveringen van Ronflonflon en voordrachten van wijlen Johnny van Doorn beluisteren biedt enig soelaas – en drank natuurlijk, veel drank.

Omdat een mens echter ook moet eten, streek ik gisteren met O. en R. neer in het op zijn website nogal hoog van de toren van Pisa blazende restaurant De Pastabar (Schoutenstraat 15). De ietwat kaal ingerichte tent zat toen wij binnentraden bijna ramvol, maar dat gaat ook al snel, want de oppervlakte van De Pastabar is niet veel groter dan die van mijn woonkamer. Een jongeman en een jong meisje deden hun best in de bediening, achter in de zaak stonden twee koks met baseballpetjes op in de open keuken te koken, want dat is wat koks doen.

Bij de inleidende drinks stelde O. meteen al een iets te moeilijke vraag aan de serveerster, namelijk of ze toevallig een pinot grigio had. Ze keek hem niet-begrijpend aan, begon te stotteren en wierp een paniekerige blik naar de keuken, misschien wel in de hoop daar een grote blauwe vogel aan te treffen die enige klaarheid in deze mysterieuze zaak kon brengen. Na een korte spraakverwarring voor twee besloot ze de wijnkaart te halen en zo viel de keuze op de Carmen gewürztraminer, een typisch Italiaanse wijn uit Chili.

Het eten! Op de kaart stond ‘antipasti voor twee’ bij de voorgerechten. Of dat ook voor drie personen kon, wilde ik weten. Dat was nogal moeilijk, zwaar, lastig en moest even aan de kok worden gevraagd. En hoera, het kon! Maar de bereiding voor drie zou wel wat langer duren dan die van de antipasti voor twee. ‘Ongeveer anderhalf keer zo lang?’ vroeg ik olijk. Waarschijnlijk als straf voor mijn schaamteloze Henk Elsink-epigonisme werd het ongeveer acht keer zo lang, want het duurde vervolgens bijna drie kwartier voor de antipasti op tafel kwam.

Waarom het zo lang moest duren is mij een raadsel, want de diverse kleine gerechtjes waren nu niet meteen om over naar huis te mailen. Ik proefde onder meer een allesbehalve smeuïge risotto, brood met geitenkaas, wat stukjes gedroogde ham, een nogal treurig ogend spoor van aardappelsalade, een gevuld ei (?) en van de mozzarella beleefde ik ook niet meteen een culinair orgasme. Het leek wel of we in een tapastent in de provincie waren beland, mede door het met zwaar ruraal accent sprekende gezelschap achter ons. Het enige waar ik even van opleefde was het broodje gehakt, dat een aardige bolognese-vibe had.

Voordat de eigenaar van De Pastabar nu tot automutilatie overgaat, trek ik even een ander register open. Van de hoofdgerechten klaarde onze stemming namelijk danig op! Mijn tagliatelle smaakte – zoals op de website reeds beloofd – verser dan vers, O. was zeer tevreden over zijn frisse stukken precies goed gebakken tonijn en mijn saus van gehakt met tomatenpuree, roomboter en yoghurt wilde er ook wel in blijven, zij het dat ze nogal zwaar op de maag lag. Ik had overigens sterk het idee dat ik hetzelfde gehakt at als zo-even bij de antipasti, maar als parttime-autist ben ik dol op herhaling, dus mij hoor je niet klagen.

O. en ik zaten na deze traktatie klem als een deur van de woningbouwvereniging voor renovatie (we kregen niet eens ons bord leeg), maar R. lustte nog wel een nagerecht: vanille-ijs met olijfolie. Ondanks de extra aandacht van de kok die hoogstpersoonlijk de olijfolie aan tafel over het ijs kwam gieten, werd R. niet echt warm van zijn dessert (haha, dat kan ook helemaal niet met ijs, gekke Oxysept!). Dat het ijs nog kristallen bevatte, hielp ook al niet mee. Mijn kort door de bocht-conclusie luidt dan ook: sla het voorgerecht en nagerecht bij De Pastabar maar over en bestel alleen een hoofdgerecht. Dan loop je ook niet het risico dat je jezelf overeet, zoals mij gisteren overkwam.

(Maakt u zich geen zorgen, een uur en drie calvados in café De Stad later had ik een aardig gat in de tagliatelle gebrand, zodat ik daarna nog ‘tot in de kleine uurtjes’ bier naar binnen kon gieten op de kerstklanken van dj’s Hugo & Miss Twist en uiteindelijk tamelijk laveloos in bed belandde. Nog maar acht dagen, dan is het volbracht.)

Smaak: 6,5
Prijs/kwaliteit: 6
Bediening: 6
Ambiance: 6