MaarHoeWasHet

Buurten

Gepost op August 4, 2010 door Oxysept

Onder begeleiding van mysterieuze steigerdoeken met dito teksten werd afgelopen lente een pand verbouwd op de hoek van de Burgemeester Reigerstraat en de Oudwijkerdwarsstraat. Het voormalige woonhuis had lang te koop gestaan (mijn gabber Paalman heeft nog geprobeerd het te kopen om er een huisdierencrematorium voor levende huisdieren te beginnen, maar hij kreeg de vergunningen niet rond) en heeft in die tijd blijkbaar een horecabestemming gekregen. Toen zo’n twee maanden geleden de doeken opgingen, kwam – tada! – restaurant Buurten tevoorschijn, volgens bronnen uit de Utrechtse horeca opgezet door dezelfde eigenaar als die van restaurants Vroom en ‘t Winterhuis.

De locatie is natuurlijk topperdetoppie, op een levendig kruispunt in een wijk vol yuppies, dinky’s, dandy’s en nimby’s die zelfs na het betalen van hun fantasiehypotheek niet weten waar ze hun geld moeten laten. Bij Buurten dan maar! Want aangezien ik er bijna elke avond langsfiets, kan ik uit betrouwbaar kwalitatief onderzoek melden dat het grote terras bijna elke avond vol zit.

Zelf hebben S. en ik dat terras een week na de opening ook eens getest – we wilden een kopje koffie met Kahlúa drinken en hebben heerlijk tien minuten op een groen bekussende bank gezeten, in alle rust, want er was op het hele terras geen personeel te bekennen. Deze week gingen S. en ik in de herkansing met een heus diner, ook op het terras, hierbij vergezeld door een ander multicultureel setje. (Haha, las u ook eerst sletje in plaats van setje?)

Enniewee… Daar zaten we dan. Er lopen inmiddels zes serveersters volcontinu rond te rennen op het terras, waarvan vijf met een vriendelijke glimlach. De logistiek was mij echter niet helemaal duidelijk (en dat terwijl ik toch een 5,3 had op het vak Operationele Research), want we hebben ze denk ik alle zes aan ons tafeltje gehad. Desondanks slaagden ze erin de wachttijd tussen het bestellen van drank en de bezorging ervan op te laten lopen tot een ongemakkelijk hoog niveau.

We bestelden twee keer het ‘duo van lam’ (goede naam voor een band!), de ‘6 gamba’s uit de wok’ en de ‘Buurten burger’. E. wilde zijn burger graag raw gebakken hebben, meldde hij de serveerster. Dat kon. Even later kwam de serveerster terug met een zorgelijk gezicht. Het kon toch niet – raw zou gevaarlijk worden, omdat het gehakt ‘niet altijd vandaag gemaakt is’. Culinaire daredevil E. (hij at ooit lachend een hele koeienmaag op) bleef na deze mededeling verbazingwekkend rustig. Ik wilde eigenlijk over de heg springen. T. bestelde een mandje brood met dip als voorgerecht. S. dacht aan de drukproeven van haar eerste boek.

Er werden nog wat drankjes besteld en toen die (iets te laat) waren afgeleverd ging het gereanimeerde gesprek al snel weer over vertrouwde onderwerpen als Paulaner versus Erdinger bier, doorzichtige strings en welke achternaam je dient aan te nemen na je huwelijk. En hop, daar was het eten al! Dampende borden verschenen op de houten tafel, en als laatste zette de serveerster enigszins weifelend het mandje brood met dip erbij. Wat was dit nu weer voor malligheid, het voorgerecht tegelijk met het hoofdgerecht serveren? Ja, dat vond de serveerster bij nader inzien zelf eigenlijk ook wel raar, en ze nam het mandje weer mee terug.

Maar hoe was het? Beide leden van het lamsduo waren prima binnen te houden, evenals de burger, die dus blijkbaar niet met gehakt van vorige maand gemaakt was. De gamba’s waren volgens T. (en ik citeer haar hier onverkort) ‘zozo’. Maar zoals mijn vegetarische vrienden en vriendinnen ook elke dag zeggen: er is meer in het leven dan vlees en vis. Als medeoprichter van het comité ‘Meer groenten en kortgerokte serveersters in de Utrechtse horeca’ viel het mij direct op dat de hoeveelheid groenten weer eens ver onder de maat was. Een paar sugar snaps (of peultjes, dat ben ik vergeten) en twee haricots verts, daar moest de lamsschotel het mee doen. Koks van Utrecht: groenten zijn lekker! Horecabedrijfsleiders: groenten zijn niet duur!

Na het betalen van 140 euro (er waren nog twee crèmes brûlée, wat koffies met Kahlúa en ettelijke soorten whisky doorheen gegaan) verlieten we het terras. Als conclusie wilt u nu waarschijnlijk een zin lezen met daarin het woord ‘kinderziekte’, en wie ben ik om niet aan uw verwachtingen te voldoen? Het terras is fraai ingericht, maar het eten kan wel wat groener. En hoewel van goede wil, lijkt de bediening niet echt efficiënt te werken. Zou dat een (komt-ie) kinderziekte zijn? Zo ja, laten we dan hopen dat die ziekte niet terminaal wordt. Tada!

Smaak: 6,5
Bediening: 5
Ambiance: 7
Prijs/kwaliteit: 6