MaarHoeWasHet

Boothill Saloon

Gepost op June 11, 2010 door Nolet

Wij schrijven 23 juni 1997. Winkeliers staan beteuterd voor hun elektronische rolluiken, telefoons doen het niet en bij de NS is het een chaos. De stad Utrecht hult zich in duisternis. Was de Apocalyps nabij? Hadden wij hier te maken met een gebeurtenis van eschatologische proporties? Bijna! Want wat later bekend kwam te staan als ‘de grote stroomstoring van Midden-Nederland’ had niet treffender omschreven kunnen worden: er was namelijk een grote stroomstoring in Midden-Nederland!

Gelukkig was er die ochtend een baken van licht aan de Twijnstraat nummer 5: café de Boothill Saloon. Die hadden geen rolluiken, maar gewoon een gare Harley Davidson in de etalage. En binnen mocht je nog roken! De verwarming en de lampen deden het natuurlijk niet bij het Christelijk Gymnasium Utrecht, dus had iedereen verplicht unlimited tussenuren totdat de storing verholpen was – de natte droom van elke scholier.

En daar zat ik dus, als zeventienjarige death-metalhead/gabber (met Sita Gilera dus, maar ook een Cannibal Corpse T-shirt) met een selecte groep klasgenoten bij kaarslicht bier te drinken om elf uur ‘s ochtends. Totdat het bier te warm werd, want de koeling deed het natuurlijk niet, maar de druk op het vat maakte tappen nog wel mogelijk. Dat had ik bij natuurkunde geleerd! Ik weet eigenlijk niet meer of de kassa het nog wel deed… Economie was niet mijn sterkste vak.

Behalve deze once in a lifetime-ervaring koester ik nog talloze andere warme herinneringen aan dit honk voor tuig van VPRO-ouders. De één zat tussen de lessen door op het balkon aan de achterkant van de Boothill stiekem te blowen terwijl de leraren gewoon aan de andere kant van gracht voorbij sjokten. De ander ging op vrijdagmiddag voor de eerste keer over zijn nek door iets teveel shotjes Goldstrike (daar krijg je glitterkots van!). Mijn klasgenoot L.M. kreeg zelfs een echte relatie (met tongen en seks) met de barvrouw. L.M. was natuurlijk vanaf dat moment de coolste gast van het hele schoolplein.

Het was de tijd dat ‘Bildung’ nog gewoon ‘gebouw’ betekende (Duits was niet mijn sterkste vak) en ik, paradoxaal genoeg, tegelijkertijd mijn puberale brein vernietigde maar ook ontplooide tot de verlichte geest die ik nu ben. Kortom, de Boothill was mijn eerste stamcafé.

Maar ja, nostalgie schmostalgie. Al deze bierkleurige herinneringen (met glitters) zijn leuk en aardig, maar wat heeft de gemiddelde Maarhoewashet-lezer hier nu aan? Hoe gaat het anno 2010 met de Boothill? Laat ik daar kort over zijn: het gaat heel goed met de Boothill. Het laatste jaar kom ik er steeds vaker en het is alsof je in een warm bad stapt. Het publiek heeft nog steeds een hoog krustiek gehalte, het barpersoneel is jong en vriendelijk en de muziek is nog net zo onverstaanbaar/onuitstaanbaar als vroeger. Waar hoor je nog een soepele mix van Pantera, Morbid Angel en Slayer terwijl je een Jack Daniel’s drinkt?

De Boothill lijkt een beetje op de ACU, maar dan zonder de opruiende veganistische pamfletten en met meer cowboylaarzen aan het plafond. Geen flessen prosecco, geen moeders met kinderen, geen ballen en ufjes, geen laptops, geen multimediabrillen en geen Nouvelle Vague of andere muzikale diarree op de stereo. Snif…

Cijfers geven is lastig voor een kroeg, maar laten we volstaan met een ‘Goed‘ en een stickertje van de juf. Geen strafwerk.

P.S. Onlangs hoorde ik dat het Christelijk Gymnasium Utrecht definitief en volledig vertrekt van de Oude Gracht. Ik kan alleen maar hopen dat de leerlingen van het CGU in de toekomstige bezetting net zo’n goede stomping ground vinden als die ik had, midden jaren negentig.