MaarHoeWasHet

Vredenburg Leeuwenbergh

Gepost op February 22, 2008 door Oxysept

In het museumkwartier, om precies te zijn aan het Servaasbolwerk 1a (tegenover restaurant Mas), staat al sinds 1567 het gebouw Leeuwenbergh. Ooit gebouwd als pesthuis vervulde het gebouw in de loop der jaren de functie van gasthuis, militair hospitaal, kazerne, universiteitsgebouw en kerk. Na een grondige verbouwing zit sinds 1 februari de kleine zaal van Muziekcentrum Vredenburg in Leeuwenbergh. Afgelopen woensdag togen Zero, E. en ik door de smerige kou naar Vredenburg Leeuwenbergh voor een concert van Daniël Lohues, beter bekend als zanger van Skik. (Huiskamervraag: in welke Utrechtse straat heeft Daniël begin jaren negentig gewoond?)

Auto’s kunnen bij Vredenburg Leeuwenbergh moeizaam tot niet parkeren (auto’s zouden sowieso niet binnen de singels mogen komen, maar dat zal wel altijd toekomstmuziek blijven, net als zeven avonden AVRO per week), maar er waren gelukkig wel wat fietsenrekken neergezet. De ingang van Vredenburg Leeuwenbergh leidt de bezoeker meteen de bijzonder fraai gewelfde kelder in, die een luslengte (dertig centimeter) is uitgediept, zodat wij er met onze gezonde Hollandse jongenslengtes gewoon in rond konden lopen.

In de kelder zitten de foyer, toiletten en garderobe. Het concert was uitverkocht, en dat betekent dat er 250 man rondliepen, hetgeen wat aan de drukke kant was voor de garderobe en de bar, maar het ging allemaal net. Dan kom ik nu bij de kern van deze recensie: jeumig, wat was het tapbier (Heineken) koud! Het deed mij sterk denken aan het bier dat ik afgelopen december dronk in café XtraCold in het Amsterdamse stadje A. op de nieuwjaarsborrel van het veelgelezen prachtblad Panorama. Zero vond het bier prima te doen, maar ja, hij nuttigt dan ook geregeld magnetronbapao, magnetronbabi-pangang en magnetronfrikadellen. Vandaar ook zijn bijnaam de Leadbelly van Leidsche Rijn.

Over muziek gesproken: het concert begon, dus hup, iedereen naar boven, wat dus eigenlijk de begane grond was. De in de kerk gecreëerde zaal bleek een wel erg lange pijpenla te zijn. Er zijn 25 rijen van tien stoelen (alle concerten in Vredenburg Leeuwenbergh zijn seated) en wij vonden het vanaf rij 19 al een heel eind koekeloeren naar het podium, een beetje alsof je helemaal achter in Tivoli staat. Het geluid van de piano en de twee vaste microfoons was prima, maar helaas had Daniël om zijn nek een microfoon van de Mediamarkt (gratis bij een dvd-speler) hangen, zodat zijn spoken word en de zang bij de gitaarnummers wat moeilijk te verstaan was, tenminste, op rij 19.

In de pauze bleek het bier ineens gratis te zijn – dat zal wel dat ‘inclusief pauzedrankje’ geweest zijn waar we de 21 euro exclusief servicekosten per man voor hadden neergeteld. Helaas voor de schrijvers, muzikanten, horecamedewerkers en andere alcoholisten onder onze lezers: ik zag een Vredenburg-dame op wacht staan bij de ingang, dus je kunt niet zomaar in de pauze van een willekeurige voorstelling naar binnen om wat gratis bier te sjeffen. Helaas twee: toen ik Zero naar de bar wilde sturen voor een tweede gratis biertje, begon het concert alweer.

Tijd om af te ronden, want ik moet de was nog ophangen. Vredenburg Leeuwenbergh is een mooie zaal, maar mag van mij wel vijf rijen korter. De tap is een mooie tap, maar mag van mij wel vijf graden warmer. En deze recensie had ook wel vijf regels korter gemogen, zie ik nu. (Huiskamerantwoord: de Damstraat!)