MaarHoeWasHet

Rembrandt

Gepost op September 28, 2007 door Oxysept

Waarom gaan mensen naar de bioscoop? Om een film te zien, dacht ik altijd. Mis. Mensen gaan naar de bioscoop om bij te praten, te sms’en en vooral: om te eten. Als je nog geen cultuurpessimist was, dan word je dat wel na een bezoek aan de bioscoop. Het verval van de westerse beschaving is uitstekend te zien in de bioscoop – niet op het witte doek, maar in de zaal zelf. (Nieuwe opening voor een kroeggesprek: ‘Heb je Het verval van de westerse beschaving al gezien?’)

Onlangs brachten S. en ik een bezoek aan Pathé-bioscoop Rembrandt (Oudegracht 73) met als doel de film The Simpsons te bekijken. De zaal zelf leek ook wel een tekenfilm: voor, achter, links en rechts van ons zat een leger aan generieke domme koppen met malende kaken. Nog voordat die leuke Jean Mineur in beeld kwam (Jean Mineur is de enige reden om nog naar de bioscoop te gaan, zeg ik altijd), had het publiek al een hoeveelheid eten weggewerkt waarmee een gemiddeld Afrikaans land de periode tussen twee staatsgrepen ruimschoots kan overbruggen. Nu begrijp ik waarom die bioscoopketen naar een gerecht is vernoemd.

‘Jean Mineur is de enige reden om nog naar de bioscoop te gaan,’ zei ik zachtjes tegen S., maar die hoorde dat niet, want voedsel in hardkrakende verpakkingen was het populairst. Een vrouw die voor ons zat met wat waarschijnlijk haar twee zoons waren, had zelfs een heel diner meegenomen: uit een enorme tas haalde ze de ene zak chips na de andere zak m&m;’s, die in no-time in de hongerige monden van haar spruiten verdwenen. Het geheel werd afgetopt met twee literflessen cola. De schijf van vijf is volgens de jeugd van tegenwoordig waarschijnlijk de titel van een role playing game.

Hoera, de film begon. De jongste spruit van de twee ongezonde Hollandse knapen liet een ferme boer en dreinde op een doordringend volume in Digital Surround 5.1 tegen zijn moeder: ‘Waar blijft Victor nouhou?’ Zijn moeder gaf hem geen mep voor zijn bleke onopgevoede harses, maar begon op even luide toon een uitgebreid gesprek met hem over waar Victor allemaal zou kunnen zijn. Bij een vrouw die weet wanneer ze haar mond moet houden, dacht ik. De jongen verloor alras zijn aandacht voor het gesprek en begon wat te sms’en met een mobieltje van de nieuwste generatie, zo’n ding dat meer licht verspreidt dan een filmprojector.

Dat de film begonnen was, bleek voor de meeste mensen geen reden om hun gesprekken stop te zetten. Ongevraagd kon ik meegenieten van talloze conversaties die een gesprek tussen twee mongolen dat ik eerder die week op tv had gezien met terugwerkende kracht verhieven tot een dialoog van Plato en Socrates.

Zo’n tien minuten na aanvang kwam er iemand naar binnen gestommeld.
‘Victor!’ riep het jongetje. Victor nam een houding aan alsof hij omgekeerd op zijn scooter lag, liet zich ruggelings over tien mensen vervoeren en voegde zich bij het disfunctionele gezinsgeluk. Gelukkig kon hij het gesprek snel oppikken.

Het enige moment dat het even doodstil was in de zaal, was na een intellectuele grap van The Simpsons.

Ik kan nog wel tien alinea’s doorgaan, maar om u en mij niet te vervelen als een slechte film, spoel ik meteen door naar het eind. Toen de film precies 1 seconde afgelopen was, spoedde het publiek zich als één man naar buiten. Was er soms een aanbieding van goedkope petiet frat bij de snackbar aan de Potterstraat? Nu ja, zo konden S. en ik in alle rust de aftiteling en bijbehorende grappen tot ons nemen.

Wat restte was een vuilnisbelt aan welvaartsverpakkingen op de vloer en evenveel vragen. Waarom betalen mensen 8,50 euro voor een bioscoopkaartje als de film ze niks interesseert? Waar komen al die mensen vandaan en eten ze de rest van de dag ook zoveel? Waarom laat de firma Rembrandt het hierboven beschreven gedrag toe? En de belangrijkste vraag: wat is er met dat leuke varkentje (spider pig) gebeurd dat op driekwart van de film verdween?