MaarHoeWasHet

Selamat Makan

Gepost op March 3, 2007 door Sladjana

Ter voorbereiding van de vierde feministische golf gingen vriendin T. en ik al vroeg in de middag wijn slempen. Nadat het gespreksonderwerp na een paar bevlogen uren had plaatsgemaakt voor een emotioneler equivalent, moest er gegeten worden. We tikten nog snel wat witte wijn achterover en gingen op zoek naar voedsel en vertier. Omdat je het jezelf niet moeilijker moet maken dan nodig, belde ik mijn man op, die zich vervolgens bij ons voegde. En omdat voor eten hetzelfde geldt, belandden we in het eerste restaurant waar plek leek te zijn. Dat werd Indisch restaurant Selamat Makan (Voorstraat 100). Van vegetarisme wil T. niets weten, dus bestelden we de rijsttafel Besar, die bestaat uit 21 gerechtjes.

Vooraf een heerlijke goedgevulde soto ayam (Indonesische kippensoep) met een lekkere ondertoon van citroengras. Deze laatste kwam later in de rijsttafel ook een paar keer terug. Gelukkig ben ik een fan van citroengras. De rest van de rijsttafel was minstens net zo lekker. En vooral heel erg veel!

Even recapituleren: De tahoe telor was een gebakken omelet met stukjes tahoe – en was het minst populaire bakje. Was wel aardig, maar een omelet blijft een omelet en daar kwamen we niet voor. De sambal goreng kacang pandjang (kousenband, petehbonen en tempeh in pittige kokossaus) was jummie maar de kokossmaak ontging me een beetje. De kousenband was gelukkig niet stukgekookt en dat gold voor alle groenten in alle gerechten. Lekker knapperig en vol vitamientjes bovendien! De ajam ritjah-ritjah was het pittigste gerecht. Voor T. te pittig, maar mijn man en ik konden het prima aan. Verder was het gewoon een kippenpootje in wat sambal. Niet heel bijzonder, maar wel mals. En soms is dat gewoon genoeg.

Veel gerechten van de rijsttafel bevatten kokos, maar zoals gezegd proefde ik die niet altijd. Nu vermoed ik dat mijn fijnbesnaardheid aangetast is doordat ik kokos vooral ken in een chocoladejasje – te koop bij de kassa van uw plaatselijke supermarkt. In China dronk ik eens het sap van een kokosnoot en dat smaakte helemaal niet naar Bounty! En wist u dat kokosnoten er in eerste instantie helegaar niet harig en donker en bruin uitzien? Ik niet! Dat harige schijnt dan weer binnen in een grote groene noot te zitten.

Enfin. De babi ketjap was knallen, net als het eveneens aan een spiesje gerijgde kippenbroertje in pindasaus. De seroendeng was megaknallen en zo veel beter dan die van de Appie. Maar waar lag dat aan? Meer smaak, andere structuur en wellicht weer een snufje citroengras? Of dat deze kokos meer naar Bounty smaakte? Of gewoon omdat het vers was.

De pisang goreng was lekker moisty en vet. Maar dan niet smerig vet. Er is een verschil! Groenten met ketjapsaus waren gewoon groenten in ketjapsaus. Er was ook een visgerecht: heekfilets in pittig gekruide saus. De structuur van de vis was wat vlezig. Persoonlijk vind ik dat wel lekker, maar niet erg vissig. Als er niet bij was gezegd dat het hier om vis ging, was het mij ontgaan. Uiteraard ontbraken ook gado gado (top!) en zoetzure komkommers (hap!) niet.

De rekening voor ons drieën bedroeg 109 euro, inclusief wat drankjes. Het was het waard. Minpuntje was dat de tweede portie kroepoek op de rekening stond voor 4,50 euro. Het was chiquer geweest als dat gewoon complimentary was. Net als het eerste bakje. En 4,50 euro voor een bakje kroepoek is een beetje overdreven. Maar goed. In restaurant Beluga (Maastricht), waar ik mijn vorige etentje had met drie independent women, stond ook alles op de rekening, en die was 600 euro. Straks hebben we helemaal geen geld meer voor de vierde feministische golf!

Smaak: 8
Prijs/kwaliteit: 7
Ambiance: 6 (enorm aan restyling toe)
Bediening: 7