Abonneer:
Flow
Gepost op August 7, 2006 door Oxysept
Restaurant Flow is gesitueerd aan de Oudegracht 273, daar waar eerst De Lekkernij zat, daarna Lot’s, toen zou er een tent genaamd DDR komen maar dat ging niet door vanwege gedoe met vergunningen of zo, bent u er nog, en nu dus Flow. Vrijdagavond streek ik er neer in het gezelschap van de dames S., M. en E. De inrichting bleek Utrechts-hip (helemaal 2003, dus), het bier en de prosecco waren lekker koud en niets leek een bewust succesvolle avond in de weg te staan.
Er staan niet zoveel gerechten op de kaart van Flow, maar dat is alleen maar goed. Zeker als je in het gezelschap van drie vrouwen bent, want die hebben nogal moeite met keuzes maken, zoals elke week in Viva staat. Elk gerecht is beschikbaar in hoofdgerecht- en voorgerechtformaat. We hadden allemaal gezonde Hollandse trek, dus bestelden we vier hoofdgerechten: de runderlende, de groentenlasagne, het vistrio (goede naam voor een band!) en zelf nam ik het speenvarken gewikkeld in pancetta. Om ons heen kregen inmiddels diverse tafels amuses aangeboden, maar wij niet. Had ik dan toch mijn haar moeten kammen van tevoren?
Na een vrij korte wachttijd stonden onze gerechten al op tafel. Er bleek een kleine discrepantie te zijn tussen wat er op de kaart stond en wat er op onze borden lag. Zo had ik tijdens het bestellen visioenen van sappig-dampende everzwijnen die in mijn mond zouden vliegen als ware ik Astérix de Galliër, maar in werkelijkheid bestond mijn speenvarken uit een koude stapel gekrulde plakjes die zo van de snijmachine van de slager leken te komen. Ze waren bovendien nergens in gewikkeld (dat was blijkbaar te ingewikkeld). Van de beloofde pancetta vond ik twee eenzame stukjes terug op de rand van mijn bord – nu ja, ze hadden in ieder geval elkaar nog. Op de plakjes speenvarken was nog wat rode biet, appel en sla gedeponeerd. Dat was het.
De runderlende van 18,40 euro (dat is ruim 40 gulden, ook al mag ik van Mhwh-collega Nolet niet meer omrekenen) bleek aan dezelfde vormgeving te lijden: dunne plakjes vlees, eveneens koud. De kaascrostini en het stapeltje bijgeleverde gekaramelliseerde sjalotjes gaven het geheel de treurige aanblik van een gerecht dat alleen maar met neergetrokken mondhoeken wenend gegeten kan worden. Ook het trio van vis zag er deprimerend uit: niet alleen was het van voorgerechtformaat, maar ook creativiteit was ver te zoeken. Garnalen in een uitgeholde tomaat bijvoorbeeld, dat durft zelfs Van der Valk niet meer op de kaart te zetten.
We werden er kortom niet vrolijker van en na de eerste happen was al duidelijk dat wat er op onze borden lag ook smaaktechnisch de prijs bij lange na niet waard was. Maar ik had nog hoop: er zouden toch nog wel wat bijgerechten op tafel komen? Een paar geinige aardappeltjes uit de oven, wat warme groenten misschien – het hoeft niet veel te zijn, als het maar lekker is. Dat zou deze culinaire queeste nog enigszins draaglijk maken.
Helaas, niets van dat alles. We moesten het doen met onze koude plakjes vlees en stukjes vis. Over het enige warme gerecht, de lasagne, wist M. te melden: ‘Het is lang geleden dat ik zo teleurgesteld ben geweest.’ E. had in drie happen haar vistrio op en deelde mede dat het nergens naar smaakte en dat ze zometeen nog patat moest gaan halen. Zelf zat ik toen ik mijn bord leeg had gegeten eigenlijk wel vol, maar dan op een manier alsof ik net 400 gram vleeswaren van de Albert Heijn op had – met het schuimplastic schaaltje erbij. Ik voelde me smerig en wilde urenlang douchen met een staalborstel als spons.
Tijdens het betalen van de rekening beklaagden we ons bij de serveerster van dienst over het eten in het algemeen en de prijs-kwaliteitverhouding in het bijzonder. De opperbaas werd erbij gehaald en hij was oprecht verbaasd over onze teleurstelling. ‘Nog nooit heeft hier iemand over het eten geklaagd,’ zei hij. Na een korte discussie over dit en dat besloot hij het vistrio (17,60 euro) alsnog van de rekening te halen. Tevens werd ons koffie en ik geloof ook nog een dessert aangeboden, maar wij waren inmiddels in een bijzonder negatieve flow terechtgekomen en wilden het pand zo snel mogelijk verlaten.
De nabespreking was in kafé België, waar je overigens enorm lekker kunt eten voor zeer weinig geld. Na drie uur intensief vergaderen onder het genot van Jameson zonder ijs, De Koninck en De Koninck Blond, rosé en tosti’s, waren we in staat een weloverwogen en goed onderbouwde conclusie te formuleren waarin iedereen zich kon vinden: misschien hadden ze dit restaurant geen Flow moeten noemen, maar Flop. (Deze woordgrap is net zo slecht als het eten.)
Smaak: 5
Bediening: 6
Prijs/kwaliteit: 4 (Bon door tranen uitgewist)
Ambiance: 7
