MaarHoeWasHet

DEEG (second opinion)

Gepost op December 2, 2005 door Chantal Ophoff

De Utrechtse schrijver was jarig en wie jarig is trakteert. Tijd om DEEG (Drink- En EetGelegenheid, ook wel Drinken En Eten Genoeg) te bezoeken, van mini-horecatycoon Arnold Meulenbeld van De Bastaard. In mijn studietijd in Utrecht heette het De Kromme Elleboog, een koffieshop (in de oorspronkelijke betekenis van het woord) die steeds groter werd. Daarna was het Het Hemelse Gerecht, waar ik nooit gegeten heb. Het personeel aldaar bestond de eerste jaren uit psychiatrische patiënten die een plaats in de maatschappij terug moesten veroveren. De positieve vibe is in DEEG blijven bestaan, want nu worden alleen of bij voorkeur biologische producten gebruikt.

DEEG is prettig ingericht, vol designdingetjes. En dan bedoel ik niet die kadodingetjes die je bij Keck & Lisa en P&P; kunt kopen of in een van die andere grappige winkeltjes waarmee de stad de laatste tijd tot kotsens toe vergeven is. Maar echte. Beroemde ontwerpen. Inclusief vederlichte maar zeer prettig zittende stoeltjes van koolstofvezel. Ook heel grappig: de foto’s op de deuren van de toiletten in de kelder.

Ook heel prettig: de bediening. Nu scheelt het dat de Utrechtse schrijver Arnold kent, maar los daarvan word je onnadrukkelijk en vriendelijk geholpen. Ik weet niet hoe het met de rest van personeel staat, maar Arnold heeft een goede kennis van wijnen en hij is niet te beroerd je een goedkopere wijn aan te raden die beter bij je menu past. Jammer voor mannen die willen patsen bij de vrouwtjes, zoals de Utrechtse schrijver. Vraag daarom ook naar de wijnen buiten de kaart. Wij dronken een Portugese Quinta da Côa. Erg lekker.

Dat gold ook voor het eten. DEEG heeft elke maand een ander menu, dus het heeft weinig zin het onze te omschrijven. Ik heb maar één keer even lekker gegeten en dat was in Luce. Wel één kritiekpuntje: het voorgerecht konden we zelf samenstellen door drie gerechtjes uit een lijst van zeven te kiezen. Dat leidde tot botsende smaken. Alles op zich lekker, maar bij elkaar niet. Schilderijen mooi, tentoonstelling mislukt. We hadden natuurlijk ook zelf beter kunnen uitzoeken, maar misschien mag de bediening je daar beter in begeleiden.

Als je met zijn tweeën bent kun je als nagerecht beter kiezen voor een (overdadige) kaasplank en een (overdadig) dessertbuffet (dat overigens ook aan botsende smaken leed, maar wie zeurt als hij 7 (!) verschillende toetjes op zijn bord vindt?). Bij de kaasplank maak je dan die lekkere fles Quinta da Côa op en bij het dessert drink je de prima espresso.

De rekening bedroeg 100 euro. Niet misselijk, maar wie jarig is trakteert en het was het waard.

Smaak: 8
Prijs/kwaliteit: 8
Ambiance: 8
Bediening: 8
Espresso: 8