Abonneer:
Le Clochard
Gepost op September 27, 2005 door Chantal Ophoff
Ik had de Utrechtse Schrijver al een tijdje niet meer gezien, dus het werd tijd de Utrechtse Schrijver weer eens te zien. Hij wilde uit eten. Nu houdt de Utrechtse Schrijver van veel voor weinig, van gegrild dood beest en frieten en sla enzovoort, dus ik stelde voor naar Le Clochard te gaan. Die tent is al zo oud als het studentenleven in Utrecht, maar ik was er nog nooit geweest.
De inrichting zit vol authentieke details, dat is makelaarspraat voor dat er al eeuwen geen onderhoud meer is gepleegd (in dat soort tenten hou ik mijn plasje dan ook altijd op), maar dat verklaarde meteen het ‘Onbeperkt Tapas Eten Voor 15 Euro 95’, het ‘Actie Menu Voor 14 Euro 95’ en de ‘”Verse” Mosselen Voor 9 Euro 95’. Afijn. Een authentiek detail is de gedempte verlichting met flakkerende kaars op tafel. Er is ook een openhaard en de keuken schijnt tot heel laat open te zijn. Echte ambiance voor mensen die ‘gezelli’ zeggen, als ze ‘gezellig’ bedoelen en voor wie het toppunt van romantiek ‘een etentje met een wijntje bij kaarslicht’ is. Ik krijg hoofdpijn van die kaarsen. Omdat ik nachtblind ben en de Utrechtse Schrijver een leesbril nodig heeft, maar die natuurlijk niet meeneemt naar een overspelig etentje, lieten we de kaart voor wat die was. Het feit dat op de kaart “verse” mosselen stond, nodigde niet uit tot de mosselen. Wat zijn “verse” mosselen? Hebben die 15 jaar bij -40 graden in Zaïre ingevroren gelegen, zoals het verse gehakt van Albert Heijn?
Afijn, het Actiemenu dan maar. We konden kiezen uit drie varianten. Ik nam de gefrituurde camembert vooraf, met daarna de rib-eye en als nagerecht de ijscoupe. De Utrechtse Schrijver ook en die bestelde er meteen een hele fles rode huiswijn bij. Feest!
Gezellig overspelig koeren en voetjevrijen was er niet bij, want de gerechten werden in hoog tempo geserveerd. De gefrituurde camembert leek me geen huisvlijt, maar zo’n ding dat je kant en klaar bij de Sligro vacuüm getrokken koopt. Even in de frituur en klaar. Gelukkig was het gezellig gemaakt met frutseltjes van rauwkost. Goed binnen te houden, om het even te dooddoen.
De rib-eye was een reis terug in de tijd. Die werd namelijk opgediend op een houten plank! Zou dat wel mogen van de Voedsel- en Waren Autoriteit, vroeg ik me af. Maar goed, hij was lekker. Mals, met een lekkere houtskoolsmaak. (Het echte bistro-gevoel. Bistro-eten moet weer helemaal terug. Net als sherry.) Maar daar hield het op. Om het dode beest lagen een stapel diepvriesfrieten, een plakje kruidenboterworst en een bedje voorgesneden rauwkost. Toen we om mayonaise vroegen kregen we een plastic bakje, waar de serveerster gelukkig zelf het dekseltje al vanaf gehaald had. Er zat trouwens frietsaus in. Yuk.
De ijscoupe bestond natuurlijk uit vanilleroomijs, met vruchtjes uit blik en slagroom en -let op – een taaie oublierol. Die hoort knisperend te zijn. Of zou de groothandelsverpakking te lang hebben opengestaan?
Over de bediening was ik ook niet tevreden. Ik vroeg om een extra servet (zo’n wollig papieren dubbellaags ding). De serveerster zei dat die op tafel stonden. Ze bedoelde dat hippe tapasding, waar die gladde velletjes uitkomen. Net alsof daar je vingers schoon van worden. Ze heeft ook een tijdje naast onze tafel staan treuzelen, wat de Utrechtse Schrijver wel gezellig vond, maar dat is ook waarom ik niet met hem ben getrouwd. Als je bij een vrouw bent moet je wel focussen.
Kortom, een teleurstellend etentje, ook voor de Utrechtse Schrijver. Als het vrouwtje niet goed te eten krijgt is ze namelijk niet meer zo gewillig. Vooral ook als er dan geen espresso geserveerd wordt. De Utrechtse Schrijver vond het wel lekker, maar dat is ook waarom ik niet met hem ben getrouwd. Hij vindt alles overal lekker. Ik alleen bepaalde dingen op de juiste tijd.
Natuurlijk hoef je voor 14,95 niet veel te verwachten, maar kies dan voor eerlijkheid en eenvoud, in plaats van te bezuinigen op kwaliteit met liflafjes. Eigenlijk zou elke restaurant waar geen handgesneden frieten en zelfgemaakte mayonaise worden geserveerd op de zwarte lijst moeten komen te staan.
Afijn, conclusie: het kost niks, maar je krijgt ook niks.
[NB: Twee dagen later zag ik in de Makrofolder dat er bereide kogelbiefstuk en rib-eye bestaat die je alleen maar hoeft op te warmen in de magnetron. Mijn enthousiasme voor de rib-eye in Le Clochard was meteen weg.]
Smaak: 6
Prijs/kwaliteit: 7
Bediening: 6
Ambiance: 8 (als je ervan houdt), 5 (als je nachtblind bent)
