MaarHoeWasHet

La Grotta

Gepost op January 25, 2005 door Chantal Ophoff

In de vijfentwintig jaar dat ik in Utrecht woon moet ik zo’n 500 keer langs pizzeria La Grotta gefietst zijn, maar nog nooit was er een reden binnen te stappen. Vijfentwintig jaar geleden was pizza al heel exotisch en dan ook nog eens naar het begin van de Oudegracht fietsen? Nej tak, om in typisch tachtig anti-kernwapenjargon te vervallen. Na afloop van een brainstorm op 13 januari werden we door de organisatie mee uit eten genomen. En laat La Grotta nou de dichtstbijzijnde pizzeria zijn. Afijn, het had nog erger kunnen zijn: de Connaisseur was dichterbij.

Om te beginnen het goede nieuws: La Grotta ademt nog de echte jaren-tachtigsfeer uit van een pizzeria: wit pleisterwerk, bogen, mandflessen, plastic druiven en wandschilderingen die interessante dingen doen met het perspectief. Het is echt een sentimental journey naar het begin van je studententijd, toen zweterige jongens je amper mee uit eten durfden te vragen en jij hem tot aan de deur van je studentenhuis liet bungelen. Beursbengels, Kobe, Bill Clinton, Pim Fortuyn, ‘Geen woning, geen kroning’, het is allemaal aan La Grotta voorbijgegaan. Ik nomineer hierbij het interieur als gemeentelijk monument van de jaren tachtig. Inclusief de verlopen wc’s.

Nu het slechte nieuws. De pizza’s zijn niets bijzonders. Het is niet slecht, maar dat is het dan ook. Ik bestelde een pizza chinchilla, of zoiets, en die zou de pittigste van de kaart zijn (een goede pizza is als een Italiaanse man, pittig zonder dat er je de volgende dag een vissmaak van in je mond hebt), met pittig rundvlees. Tsja. Een paar plakken chorizo. Ik bestel toch ook geen shoarmapizza. Of boerenkoolpizza. En ik had me zo verheugd op salami, kappertjes, ansjovis en olijven.

De bediening is vlot en joviaal en dat moet ook wel als je met groepen tot 100 man kunt reserveren. Voor minder dan 15 euro kun je al een voorgerecht + hoofdgerecht bestellen. De rode huiswijn is redelijk, de witte dweilerig. Irritant is echter het drammend gezwaai met de dessertkaart, terwijl iedereen zei alleen koffie te willen.

En tsja, afijn, zou Martin Bril zeggen, de espresso komt in mooie dikke kopjes, maar wordt pas als laatste geserveerd. Ik bedoel, zou Jerry Goossens zeggen, espresso betekent toch niet ‘op je dooie gemak?’

Ambiance: 7

Smaak: 6

Bediening: 7

Prijs/kwaliteit: 6