Abonneer:
De Bastaard – Op zoek naar de perfecte espresso
Gepost op January 27, 2005 door Chantal Ophoff
Ik had met de Utrechtse Schrijver afgesproken in De Bastaard. Of de Bastaard, dat weet ik nog steeds niet. Wij kwamen daar vroeger, toen we niets met elkaar hadden heel vaak. Hij woonde er zowat, op het slapen na dan, dat deed hij ergens anders. Soms bij mij. Afijn. Het was een mooie tijd en nu we nog steeds niets met elkaar hebben en ook geen kinderen van elkaar denken we daar nog wel eens aan terug.
De/de Bastaard is nog steeds mijn lievelingscafé. Het publiek is gemengd van alto tot hoer (nou ja, soms, heel laat, de Hordeballenstraat zit immers vlakbij). Het heeft de naam schrijverscafé te zijn, maar het is meer een acteurscafé. Je kunt geen film of tv-serie meer kijken, of er zit wel een stamgast uit de Bastaard in. Maar op een of andere manier spreekt dat ‘schrijverscafé’ meer aan. Terwijl je er zelden meer dan een schrijver tegelijk ziet, behalve als er iets literairs te doen is geweest in de stad, dan vind je er wel een paar.
De Utrechtse Schrijver was er al stamgast voor hij de Utrechtse Schrijver was en omdat hij een soort van reisangst had (andere routes dan huis – Bastaard – mijn huis vond hij eng) zorgde hij ervoor dat andere Utrechtse Schrijvers en Schrijveressen naar zijn café kwamen. Toen hij de Utrechtse Schrijver was. Vorig jaar was De/de Bastaard 20 jaar in handen van Arnold en dat zou gevierd worden met een verhalenbundel, maar die is nooit verschenen.
Afijn. Er komt geen Bartje- en Janskerkhof-publiek en dat scheelt. Een hele hoop. De verscholen ligging aan het Jansveld heeft toch zijn voordelen. Je bent er als vrouw alleen of getwee minder prooi dan elders. Het publiek is ook heel trouw. Zo werd er een keer een petitie gehouden om Arnold te dwingen een beter afzuiginstallatie op te hangen. Je zou ook kunnen denken, hier kom ik niet meer, maar nee, proberen de lucht beter te krijgen. Dat zegt wel iets van de sfeer in De/de Bastaard.
Eigenlijk is er na mijn wilde tijd hier niet veel veranderd. Het personeelsbestand wil nog wel eens sterk wisselen omdat Arnold de neiging heeft acteurs en muzikanten aan te nemen en die gaan soms op tournee. Maar ze blijven even sympathiek en aardig. Het interieur oogt na de verbouwing in 1991 nu erg retro-hip, klassiek-modern en pre-lounge. Over de muziek heb ik ook geen klachten, heel verantwoord 3voor12.nl en als het druk is hoor je het toch niet. Toch wordt het weer eens tijd voor een nieuw verfje en een nieuw tapijtje.
En die automatische wc is ook heel gaaf. Wat zeg ik. De illest wc van Utrecht!
Over de espresso kan ik kort zijn. Die is heel Nederlands. Alsof ik Senseo zit te drinken. Hij is niet slecht (goede espresso is niet als een Italiaanse man: slecht), maar ook niet bijzonder (goede espresso is als een Italiaanse man: bijzonder). Misschien hou ik niet van koffie van Cook & Boon. Wel mooie kopjes, en lekkere chocolaatjes erbij. Ik kan me herinneren dat ik vroeger de koffie hier erg lekker vond, dus dat valt me een beetje tegen.
Afijn, dit zijn allemaal dingen die ik bedacht terwijl ik op de Utrechtse Schrijver wachtte die niet kwam opdagen. Niet alles blijft hetzelfde. Vroeger stond hij onder mijn raam te janken als een hond. Nu krijg ik een sms’je dat hij niet komt.
Ambiance: 9
Smaak espresso: 7
Bediening: 9
Prijs/kwaliteit: 9
