Abonneer:
Echt (een zelfonderzoek)
Gepost op November 17, 2004 door prins galeotto
Dit wordt geen recensie, maar een zelfonderzoek. Schrijven is niet alleen een vorm van kennisoverdracht (de uitgaanscriticus weet dit & dit over dat & dat restaurant en vindt de consument dit & dat moet weten), maar ook een manier van reflectie, inzichtverwerking, psychotherapie, egobashing. Al schrijvende denk je na over het waarom van de dingen en hoe het komt dat je je soms op een bepaalde manier gedraagt. Met twee vrienden had ik gegeten bij restaurant Deeg, dat ik op deze site al genoeg struisvogelveren in de reet heb gestoken. De wijn was uitstekend en na de maaltijd kregen we een assortiment van aqua vitaes van de exclusieve Dordtse stokerij Rutte (op het gevaar af een snob te worden genoemd: gedestilleerd van Rutte is bepaald niet kutte).
Na het eten liepen we naar De Bastaard, waar onze fietsen stonden (omdat we voor het eten twee indrinkbiertjes hadden genomen). Het was kwart over elf, op een maandagavond. Twee van ons moesten de volgende dag vroeg op, voor arbeidsintensief werk, waarmee geld moest worden verdiend voor hypotheken en kinderbeugels. We hadden de liefdes van onze levens verteld (toegezegd) (beloofd) ‘het niet te laat te maken’.
‘Zullen we er nog ééntje nemen?’ stelde een van ons voor. Een gevaarlijk voorstel, om kwart over elf. Het miezerde een beetje, we moesten ieder een minuut of tien fietsen om thuis te komen
‘Eéntje,’ zei een ander.
‘Maar dan echt één,’ besloot de derde.
‘Echt echt één.’
Het werden er vier. We hadden schreeuwerig en vol vuur gepraat over de lugubere kroegcombinatie (wereld)politiek, kunst en vrouwen, maar om half een besloten we toch dat we echt echt echt naar huis toe moesten. Gedrieën leegden we onze laatste glazen, waarna ik – voor ik mijn jas wilde pakken – even naar het toilet ging. Toen ik terugkwam stonden er drie nieuwe Amsterdammers. Rondje van de barman. ‘Ik wil echt naar huis,’ zei een van ons, en ik weet zeker dat we dit alledrie meenden. We wilden echt naar huis. Maar een volle Amsterdammer kun je niet laten staan, dat is een belediging, daar is de barman van de Bastaard heel islamitisch in. Ik maakte snel de berekening dat we in ruim tien minuten dit biertje konden adamsappelen en dan lagen we nog net voor enen in bed (om om zeven uur weer op te staan).
Om half drie kwam ik erachter dat dit voornemen niet was gelukt. Tijdens die allerlaatste Amsterdammer was onze discussie over politiek, kunst en vrouwen weer opgelaaid, en om een of andere vage reden raakte het bierglas op de bar maar niet leeg. Toen de barman van de Bastaard de zaak wilde afsluiten was het dan eindelijk tijd om te gaan. Goed, het bleek inmiddels over drieën, maar als we een beetje doorfietsten, konden we nog ruim bijna net geen vier uur slapen.
Gedrieën fietsten we langs Het Pandje.
‘Eentje dan nog?’ riep een van ons.
‘Eéntje,’ zei een ander.
‘Maar dan echt één,’ besloot de derde.
‘Echt echt echt echt één.’
We namen ieder een afsluitkopstootje, om een beetje lekker snel in een alcoholische roes te komen, en nadat we deze hadden ge-adjet, zette René de barman een nieuw rondje voor ons neer. Het probleem was dat we echt echt echt echt echt naar huis wilden gaan, maar een volle jonge borrel kun je natuurlijk niet laten staan, dat is een belediging, daar is de barman van het Pandje heel islamitisch in.
Om half vijf hadden we met een beetje doorfietsen toch zeker nog ruim twee uur kunnen slapen, ware het niet dat we onze fietsen vlak naast het Bolleke hadden gezet. Het miezerde nog steeds. Uit de voordeur van het Bolleke spatte de warme gezelligheid op in een waas van verlichte druppeltjes.
‘Eentje dan nog?’ riep een van ons, meer een mededeling dan een vraag. Om kwart voor zeven belden kort na elkaar onze eegaas, waar of we godverdegodverdegodver bleven. Als we een beetje doorfietsten konden we op dat moment toch zeker nog vijf minuten slapen. Toen we eindelijk eindelijk op de fiets naar huis zaten, besloten we echt echt echt echt echt echt nooit meer zo lang door te gaan. Echt niet. Echt.
