Abonneer:
Poema
Gepost op September 13, 2004 door Nolet
Vroeger had je de Brussels. Dat was een ‘aparte’ tent. Daarna kreeg je de Dansfabriek. Deze tent was zowaar nog ‘aparter’. Als je vroeger van dancing Hordijk hield, dan was dit ook zeker jouw kopje thee.
De Dansfabriek ging over in De Inhof. For professional students, prijkte het op de gevel. De enige professional students die ik daar naar binnen heb zien gaan waren studenten van de global narcotics trade & management-opleiding aan de Universiteit van Kanaleneiland. Toen De Inhof ook onder zijn eigen succes bezweek, werd het stokje doorgegeven aan een ex-Club Risk-er en de oude programmeur van De Rechter. Samen openden zij vorige week aan de Drieharingenstraat 22 club Poema.
Het persbericht loog er alvast niet om. Er werd gesmeten met namen als Terry Francis, Nathan Coles, Joel Mull, Remy, Secret Cinema en Eric de Man – dj’s die allemaal een keertje langskomen of een vaste avond krijgen. Dat zijn in techno- en houseland niet de minsten. Verder vermeldt het persbericht nog even nonchalant dat het geluidssysteem van de Poema volgens kenners ‘the best in town’ is. Verder kun je voorin de tent keihard chillen en achterin dansen. Goed concept! dacht ik nog. Nu maar hopen dat de uitvoering ook in orde is.
En zo gebeurde het dat ik zaterdag rond een uurtje of half twee ‘s nachts afreisde naar Poema. Aldaar zou techhouse-guru Nathan Coles draaien. Gelukkig reiken de tentakels van het MHWH-conglomeraat verder dan u zich kunt voorstellen en kon ik via de gastenlijst naar binnen. De normale toegangsprijs van 8 euro is overigens zeer schappelijk.
Bij binnenkomst kreeg ik direct een flashback… Flitsen van een bezoek aan de Dansfabriek 5 jaar geleden schoten door mijn brein. Dronken, met een groep vrienden, ben ik toen een half uur in ‘de Fabriek’ geweest. Wat ik daar gezien heb… Ik ben er nog steeds voor in therapie. Bekomen van de schrik bestelde ik maar een gin-tonic van 5 euro 30 en deed ik even rustig een rondje langs de velden.
Voorin de club, direct na de garderobe, is een vrij lange bar. Tegenover de bar is het lounge/chill-out gebeuren. Dit wordt vormgegeven door een vrij grote zithoek gemaakt van die matrassen die je vroeger bij gym altijd had. Deze zijn wit en worden omgeven door wat kleine voetenbankjes en tussenstukjes waar je bier kunt neerploffen. Deze ruimte sluit direct aan op de dansvloer die wordt omringd door nog een bar en de dj-booth. En dat is jammer. De hele tent is één grote tent. In de chillout hoor je nog steeds het getetter van het, overigens niet zo spetterende, geluidssysteem.
Echte chillen is er dus niet bij. Verder is de hele Poema dus één grote ruimte, waardoor het een hele lege indruk maakt. Al staat de dansvloer vol, je kijkt toch tegen een grotendeels lege club aan. Dit kan een opstartprobleem zijn, maar ik ben bang dat deze tent nooit vol te krijgen is.
En dat komt dan weer omdat het geheel een beetje sfeerloos is. De bar ziet er prima uit, modern met neon en metaal en zo. Ook de lichten op de dansvloer zijn prima. Alleen zijn er teveel dooie en donkere hoeken. Het plafond is te laag en de chill-out is te donker en niet gezellig. Dat is jammer, want met een beetje inhouse decorating en een paar extra muurtjes links en rechts had de hele ruimte er stukken leuker uit kunnen zien. Gemiste kans. Het publiek is ook niet het trendy clubpubliek dat je in gelijksoortige tenten in Amsterdam ziet; het is een mengelmoesje van ouwe gabbers, studenten en mannen met zegelringen.
Een pré is dan weer dat de programmering tenminste geen hardhouse of après-skirommel is. De line-up bevat zeker grote namen en dat zal dan denk ik, samen met de schappelijke entreeprijzen, ook de voornaamste trekpleister worden van Poema.
