MaarHoeWasHet

Gauchos

Gepost op August 30, 2004 door Chantal Ophoff

Vandaag brengt onze literaire stadswandeling ons naar het Argentijnse grillrestaurant Gauchos, Oudegracht 150 a/d Werf. Gauchos is een formulerestaurant. Het idee daarvan is dat je een willekeurige stad kunt binnenlopen en daar kunt eten wat je kent, in een interieur dat je kent. Uit eten gaan is al avontuur genoeg, nietwaar. Gauchos in Utrecht is echter anders dan andere Gauchos’en, vanwege (1) de ligging en (2) de belangrijke rol van Gauchos in het werk van Ronald Giphart. Over(3) het eten hebben we het dan ook nog.

Om met (1) te beginnen. Gauchos zit in een werfkelder en die hebben we alleen in Utrecht (behalve in de film Amsterdamned). Met een beetje mazzel en voordringen op de gladde trapjes naar beneden heb je een plekje op het werfterras. Ook als je geen toerist bent is de ambiance daar geweldig. Altijd een galmende straatmuzikant (altijd dezelfde ook). Het gejongleer met serviesgoed op de wiebelende tafeltjes naast je is ook aangenaam amusement. Maar het allermooiste is het voortdurende passeren van bootjes. Sloepen, ingekorte rijnaken, zeiljachten, kano’s en pieremachochels. Helaas geen piemelboten (maar die zijn toch bevolkt door Amsterdamse homo’s, daar heb ik als vrouw niets aan).

De reden waarom wij hier zitten is echter (2) de literaire betekenis van het restaurant. Ronald Giphart heeft namelijk uitgebreid Gauchos beschreven in zijn boek Giph. Ik noem bijvoorbeeld ‘het verhaal van de vetput’ en ‘het verhaal van het meisje dat in de spoelbak plaste’. Dat is dan misschien meteen ook de reden waarom er geen plakkaat naast de deur hangt met de tekst ‘Hier deed Ronald Giphart als student inspiratie op voor zijn roman Giph’.

Over (3) het eten kunnen we kort zijn: het is slecht. We kiezen voor (onbeperkt) spareribs (13,50) en het saladebuffet. Inderdaad geen culinaire hoogstandjes, maar Gauchos prijst de spareribs wel trots aan als ‘favoriet’. De eerste sparerib is verbrand. De tweede is oke, maar de derde is niet gaar. Ik hoef geen vierde meer. Er wordt één onsmakelijk zurig sausje bij geserveerd dat barbecuesaus voorstelt. Daar moeten we dan nog apart handgesneden frieten (2,75) bij bestellen en ook die vallen niet mee. Goede spareribs zien eruit alsof ze gelakt zijn en je mag daar minstens drie verschillende sausjes bij verwachten (ik meen dat je die vroeger ook kreeg). De eerste portie frieten hoort daarbij inbegrepen te zijn. Allemachtig, dertien euro vijftig voor restvlees, want dat zijn spareribs nu eenmaal.

Ook de saladebar (4,50) is treurig. Alles even zuur en schraal. Een gaucho is een Argentijnse cowboy, dus je verwacht dan kojboj-eten: veel voor weinig. Niet hier. Het is wel veel, maar het is slecht voor veel. Alleen over de wijn ben ik te spreken. Nagenoeg alle wijnen komen van het wijnhuis Norton en die zijn nooit verkeerd. Vreemd genoeg blijft de serveerster de huiswijn (17,50) halstarrig aanraden (ook van Norton), terwijl we best de wat zwaardere en nauwelijks duurdere Malbec kunnen hebben.

De totale rekening bedroeg 66,25, incl 7,50 voor twee witbier met brood + tapenade vooraf.

Het literaire belang van Gauchos is in de zaak onbekend. Waarom het hier dan altijd afgeladen vol zit, is me onbekend. Een rondleiding langs de vetput zit er niet in en ik mag ook niet in de spoelbak plassen, dus zonder fooi achter te laten gaan we een ander literair hoogtepunt van Utrecht bezoeken. De Dom ofzo. Of de wc’s van voorheen de ASP.

Ambiance: 8 (voor het werfterras)

Smaak: 5

Bediening: 7

Prijs/kwaliteit: 4