MaarHoeWasHet

Tivoli – Supernatural / Rainer Truby

Gepost op February 20, 2004 door Olaf

Supernatural, dat moesten we ook maar eens checken. Al die mensen in die (te) strakke gele shirtjes met dat koele afrohoofd erop hadden hun pr-werk goed gedaan. Supernatural moest vast heel fonkie en vet zijn. En toen ook nog ‘s bleek dat Rainer Truby, samensteller van de door mij zeer gewaardeerde Glucklichserie, (mede)producer van het Truby Trio en goede dj (op Sonar 2001 mogen ervaren, lekker in het zonnetje van Barca), zou komen opdraven, werden er meteen kaartjes gescoord.

Maar goed ook, want op de avond zelve was het om 00:30 al uitverkocht en probeerden mensen met snode stempelafdruk-kopieertruuks naar binnen te sneaken. 12 Euro in de voorverkoop, 14 euro aan de deur. Niet weinig, maar het brand Supernatural is blijkbaar strong, want elke Supernatural-avond is vrijwel uitverkocht.

Binnen in Tivoli blijkt al snel dat imago belangrijk is. Zowel voor de inrichting als het publiek. De organisatie heeft Tivoli goed ingericht, de aankleding is met oog voor detail gedaan. Overal in Tivoli hingen Supernatural-dingetjes, waar je ook keek. Goed gedaan. De visuals van de vj’s zijn leuk in vier delen gesplitst, maar helaas wel weer een beetje veel de obligate geloopde break-en tapdancers. Er was ook een cocktailbar, maar aangezien de dame erachter een beetje wazig keek toen we vroegen of ze ook Caipirinha’s hadden en maar op het bordje met beschikbare cocktails bleef wijzen was die geloof ik niet zo’n succes.

Zoals gezegd was imago ook belangrijk voor het merendeel van het publiek. Denk aan het wannahaves-achtige publiek dat je ook veel in de Winkel van Sinkel e.d. ziet. Nix mis mee, al kan uiterlijk vertoon soms wel ten koste van de sfeer gaan (showen i.p.v. plezier hebben). Dat was hier echter niet het geval: het publiek had er duidelijk zin in. De dansvloer stond gelijk vanaf het begin vol terwijl dj Svendex z’n plaatjes draaide.

De plaatjes. Tja, hoe zal ik het eens netjes zeggen? Muzikale diarree, zo dan maar. Een soort van loungemuziek met een beat, en dat op vol volume de zaal ingeslingerd. Beats met een dwarsfluit, of zo. Ik heb helemaal nix tegen instrumentale muziek, ook niet tegen een loungeplaatje op z’n tijd, maar dit was wel ERG slaapverwekkend. Muziek zonder kop of staart, zonder ballen, zonder identiteit of gevoel.

Rainer Truby ging vervolgens een beetje op z’n piano over de muziek meepielen, als een volleerde Pim Jacobs. Ook dat voegde eigenlijk niets toe. Na 1,5 uur werd duidelijk dat de muziek niet echt zou gaan veranderen, dus Rainer Truby zelf achter de draaitafels hebben we maar niet eens afgewacht.

Op de terugweg bedacht ik me ineens iets vreemds. De mensen op de dansvloer hoorden volgens mij alleen hele andere muziek dan wij, sommigen stonden zelfs met hun linker- of rechtervuist in de lucht te pompen om compleet uit hun plaat te gaan op de stampende sound van de loungy panfluit. Als dat niet Supernatural is?

Edit (8-03-2004): Het was niet Rainer die Pim Jacobs deed, maar Joep Beving. Al vinnik nog steeds dat die Duitse hippe vlos-baardjes erg op elkaar lijken.