Abonneer:
Tivoli De Helling – Dwele & Break
Gepost op February 8, 2004 door Olaf
‘Nu-soul’-artiest Dwele komt in Utrecht optreden! Juj! Allen daarheen! Naja, ikke samen met M. dus, de rest zat nog bij te komen van een sloopwoningverhuissessie of houdt niet van zwarte muziek. In De Uitloper staat: 21.30, dus dan zal het concert wel zo rond 22.30 of zo beginnen. Fout gedacht, bij binnenkomst om een uurtje of 22.15 blijkt dat de deur om 20.30 open ging en Dwele gewoon strak om 21.30 was begonnen. Da’s erg minder, zeker aangezien er toch wel 12 euro p.p. moest worden neergelegd.
Toch maar het laatste stuk proberen te genieten. Volle bak, enthousiaste (vooral vrouwelijke) fans vooraan, mega-goed geluid en een strakke liveband. Vooral de op Bootsy gelijkende toetsenist deed magische dingen met z’n Korg Triton en Fender Rhodes. Dwele heeft een mooie stem, ook in harmonie met z’n achtergrondzangeres, is relaxed en speelt een beetje met het publiek, de drummer weet z’n snare en rim KNALHARD te raken, en de bassist kijkt sjaggo maar speelt retevet. Kortom: erg leuk concert, jammer dat toch veel nummers van Dwele op elkaar beginnen te lijken, maar ja.
Na het optreden is het tijd voor Break, een nieuwe avond met soulmuziek door dj’s ome Leroy en St. Paul. Een groot scherm boven de dj’s laat vette Soultrain-visuals zien. In het begin zijn er even wat problemen met het geluid als de band moet afbouwen, maar dat is na een half uurtje verholpen. Er komen lekkere tracks voorbij, van moderne Arrenbie tot lekkere oude soulplaten van Stevie Wonder e.d.
Helaas is het Utrechtse publiek niet echt een partypubliek, blijkt elke keer weer. Binnen een uurtje is de volle zaal leeggelopen, en behalve een stuk of tien dansende mensen hangt de rest van het publiek een beetje langs de muur alsof het een kroeg is. De stemming komt er dus niet in. Als rond een uurtje of 02.00 St. Paul weer achter de draaitafels plaatsneemt houden we het dan ook voor gezien. St. Paul draait de juiste plaatjes voor de kenners, maar niet de juiste plaatjes voor de dansvloer. Tenminste dat vinden wij, het slaat *net* de plank mis zeg maar, terwijl de platen op zichzelf wel goed zijn. Dat doet ome Leroy altijd een stuk beter. Als we om 02.00 de nacht weer infietsen en ik me depressief afvraag of het ooit nog eens goed gaat komen met het Utrechtse uitgaanspubliek begint het ineens keihard te hagelen.
