MaarHoeWasHet

Gandhi

Gepost op January 22, 2004 door Oxysept

Het was ijskoud en ik fietste langs Hoog Catharijne. Slechts diegene mag slopen die iets beters kan bouwen, dacht ik, terwijl ik mijn eigen afvroeg waar ik die avond zou gaan eten. Aan de overkant van het Vredenburg liep een kale man in een wit gewaad. Ineens wist ik het. Ik drukte mijn vintage Nokia 3110 nog wat steviger tegen mijn oor, in de hoop enigszins warm te worden van de straling.

‘Fuk die Chinees. We gaan naar Gandhi!’ brulde ik in het apparaat tegen O.

‘Probeer je mij te dwingen?’ vroeg O.

‘Nee hoor,’ zei ik, ‘dwang kan alleen eindigen in chaos.’

‘Oke, dan gaan we naar Gandhi,’ besloot O.

En zo belandden we gisteravond in Indiaas restaurant Gandhi aan de Voorstraat. In de guldentijd heb ik daar regelmatig copieus gedineerd voor schappelijke prijzen. De invoering van de uiro werd door de firma Gandhi echter aangegrepen voor een belachelijke prijsverhoging. Als je zorg draagt voor de middelen, zal het doel wel voor zichzelf zorgen, dacht de eigenaar waarschijnlijk, maar ik ben er sindsdien nog maar 1 keer geweest.

Gelukkig bleek gisteren dat de prijzen – ook die van de bijgerechten – weer wat waren verlaagd. De meeste gerechten bij Gandhi kosten nu zo rond de 13 uiro, en er zijn ook nog ‘kennismakingsgerechten’ van 10 uiro 75. ‘De eerste is veel, de tweede is weinig,’ vertelde de ober uit een andere cultuur ons toen we vroegen wat het verschil was. We geloofden hem onvoorwaardelijk, want wantrouwen is een teken van zwakheid.

Na wat wijntjes over en weer werd het tijd om te bestellen. Ik nam in yoghurt gemarineerd lamsvlees uit de kleioven. O. bestelde lamsvlees in kerriesaus met uien en tomaat en gember. We namen er nog wat zoete naans en mango-chutney bij.

Bij het opdienen bleek dat de gerechten nu allemaal tezamen op een bord worden gekwakt, in plaats van in allerlei gezellige schaaltjes met warmhoudplaatjes en waxinelichtjes. Zo bezien valt het met die prijsverlaging ook nogal mee. Maar goed, we hadden precies genoeg aan de geserveerde hoeveelheid, dus toe maar weer. En met de smaak was ook niets mis. Het vlees sprong eruit, maar ook de rijst met amandelschaafsel, de linzen en de ‘diverse groenten’ waren uitstekend binnen te houden. De ober vergat zelfs de naans en de chutney niet. Hoera!

Intussen voerden O. en ik over de dode beesten heen een geanimeerd gesprek over zelfmoord.

‘Bang zijn voor de dood is hetzelfde als bang zijn om een oud en versleten kleed weg te gooien,’ stelde O. Daar was ik het wel mee eens. ‘Indien ik geen gevoel voor humor had, dan zou ik al lang geleden zelfmoord hebben gepleegd,’ zei ik, en begon een mop te vertellen die ik eerder deze week bij Ab Normaal had gehoord.

Hiermee stopte ik echter abrupt toen ik bij de enige dissonant van deze verder prima maaltijd belandde: een soort van Hollandse salade met een onbestemde kwak witte meuk erop. Het liefst wilde ik dit gedeelte van het voedsel meteen in de asbak gooien, maar ik deed het niet. De mens is pas mens als hij tot zelfbeheersing in staat is en eigenlijk dan pas wanneer hij haar in de praktijk brengt.

De kaart met nagerechten was weinig fantasievol, dus dat gedeelte sloegen we maar over, en na betaling van 40 uiro verlieten we het pand om een gigandhisch lekkere koffie met gigandhisch veel cognac te gaan nuttigen bij cafe De Stad.

Ambiance: 7

Smaak: 7

Bediening: 7,5

Prijs/kwaliteit: 6,5

(Hoeveel citaten van Mahatma Gandhi zitten er in deze bespreking? Pots uw antwoord in het reactiepaneel! 1 tip: ‘Fuk die Chinees’ is van Nixon, niet van Gandhi.)