MaarHoeWasHet

Instock

Gepost op February 4, 2017 door Olaf

Al een aantal jaar zit ik te azen op het mooie Jaffa-gebouw aan de Vleutenseweg 382, schuin tegenover café West. Elke keer als ik er langs wandelde, dacht ik: dit is het perfecte gebouw voor een restaurant. Maar ja, je weet hoe dat soort dingen gaan. Nu zit er echter dan toch een restaurant, Instock genaamd.

Instock is een restaurant met een Concept. Niet zomaar een concept, nee een echt Concept. Ze gebruiken namelijk onverkochte producten van de plaatselijke Albert Heijn om daarmee elke avond een viergangendiner te serveren. Onverkochte producten zijn volgens de site ‘groente en fruit met een schoonheidsfoutje, brood van een dag oud of vlees en vis simpelweg omdat er een overschot is.’ Instock wil op deze manier voedselverspilling tegengaan. De oprichters komen allemaal bij Albert Heijn vandaan en Albert Heijn heeft ze ook het eerste zetje in de rug gegeven. Instock loopt blijkbaar goed, want behalve in Amsterdam en Den Haag zit er nu ook een Instock in Utrecht. Een sympathiek streven, maar hoe pakt dat in de praktijk uit?

Allereerst valt op dat de nadruk van de inrichting op de achterkant van het pand is gelegd. Dat betekent dat het er aan de achterkant heel leuk en open met licht en lampionnetjes en zo uitziet, maar dat het aan de voorkant soms gesloten lijkt. Daar mag wel wat meer aandacht aan worden geschonken – we zijn vast niet de eersten die weggelopen zijn omdat we dachten dat het restaurant dicht was, terwijl het binnen al een drukte van jewelste was.

Als we binnenkomen, valt op dat de bediening superenthousiast is. Dat kan ook niet anders als je allemaal piepjonge hipstermeisjes bij elkaar zet. Echt superchill! 😉 De inrichting is leuk en warm, veel wandrekken, plantjes, biobiertjes, je kent het wel tegenwoordig. De akoestiek is helaas beroerd, veel galm en lawaai. Ook staan de tafeltjes nogal dicht op elkaar in het achtergedeelte, dus voor een privégesprek moet je hier niet zijn. Wel om op Snapchat en Instagram fotootjes te plaatsen van je bordje eten en het feit dat je met je vriendinnetjes in de nieuwste hipsterjoint van Utrecht zit. Want niet gelogen, het publiek bestaat voor meer dan 80 procent uit meisjes en vrouwen die de hele avond meer met hun smartphone dan met hun gezelschap in de weer zijn.

Er komt een vriendelijk meisje langs met een gigantisch schoolbord waarop het menu van vandaag in krijt staat geschreven. Ze geeft uitgebreid maar wat onwennig uitleg. Elke dag een nieuw menu uit je hoofd leren valt ook niet mee – daar staat tegenover dat er maar een menu is. Bij elke gang komt er vervolgens iemand anders langs die het eten serveert, en elke keer wordt hetzelfde uitgebreide verhaal over de ingrediënten en bereiding verteld. Allemaal met bijzonder veel enthousiasme, dat wel, maar in principe hebben we de eerste keer al gelezen en gehoord wat er op tafel komt. Dat mag best iets minder uitgebreid. Overigens geen specifiek verwijt aan Instock – dit begint toch wel een irritatie te worden in de meeste restaurants in de Randstad. Het zou een verademing zijn als we weer eens ‘Hier heb je iets lekkers met vis, groenten en saus, enjoy!’ zouden horen.

Allereerst wordt er wat (een dag oud?) brood met selderijstengels op tafel gezet. De selderij lijkt pickled, zoetzuur gemaakt. Dat is lekker. Helaas is elke groente die we krijgen op deze manier bereid. Dat is saai.

Dan de gerechten: een lekker soepje met wat schuim van groenten, sous-vide gegaard vlees op een Aziatisch bedje van noedels en groenten, falafel met rauwe bloemkool, en als toetje parfait met sinaasappel. We drinken er een lekkere witte wijn (Chablis) bij van de Gall&Gall. (Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk wat een fles wijn tot onverkoopbaar maakt – dat kon het personeel ook niet goed uitleggen.)

Hoe smaakt dit alles? De soep is erg lekker, prima. De rest is helaas matig tot slecht. Het sous-vide vlees is droog, waar sous-vide juist het tegenovergestelde zou moeten bereiken. Het bedje van noedels en groenten waar het vlees op ligt is smaakloos, daar had minstens een chilipepertje, sesamolie, vissaus en/of wat limoensap bij gemogen. De falafel is treurig: een bord met drie (3) halve balletjes falafel en een rauw bloemkoolroosje, en wat (lekkere) rode saus. Het toetje is mislukt: de parfait is te langzaam ingevroren waardoor je vooral ijskristallen eet, alsof je het ijs uit je diepvriesla proeft.

Wat ook jammer is: de bestelde wijn wordt structureel te laat ingeschonken, als we ons bord al leeg hebben gegeten. Dat komt deels omdat het personeel te laat komt, maar ook omdat de porties echt bijzonder klein zijn. Ik ben zelf een kleine eter, maar dit was zelfs voor mij te gortig. Maar goed, blijkbaar is het voor snapchattende hipstermeisjes genoeg.

Voor vier gangen betaal je 27,50 euro, en de witte wijntjes zijn 4,25 euro. Als je kijkt naar de kwaliteit, de porties, het vrij onervaren personeel, maar vooral het feit dat het om voedsel gaat dat anders weggegooid zou worden, kan ik me niet onttrekken aan het gevoel dat ik hier genept wordt door een slim uitgevoerd commercieel concept dat appelleert aan een terecht punt. Het zou Instock daarom sieren om ofwel transparant over hun aandeelhouders, winstmarges, geldstromen en dergelijke te communiceren, of de prijzen omlaag te schroeven. Ik kan in Utrecht voor 30 euro meer dan prima eten op verschillende plekken die geen dealtje hebben met de Albert Heijn. Kortom: ik snap niet zo goed wat er nou precies bijzonder is, behalve dat er spullen worden gebruikt die anders weggegooid zouden worden en nu met een fikse winstmarge worden verwerkt in matige kwaliteit en te kleine porties eten in een mooie entourage.

Smaak: 4
Prijs/kwaliteit: 4
Ambiance: 7
Bediening: 7 (voor het enthousiasme)