MaarHoeWasHet

Inspired

Gepost op November 13, 2011 door Olaf

Inspired is een nieuw eetcafé aan de Biltstraat, op de plek waar voorheen restaurant Soms zat, waar ik vroeger soms kwam eten. What’s in a name? Ik heb het donkerbruine vermoeden dat alleen de naam en de inrichting zijn gewijzigd, maar dat het personeel en de formule niet significant veranderd zijn. Maar dat weet ik niet zeker. Maakt verder ook niet zoveel uit voor wat nog gaat komen.

Het is nu dus opgehipt, het interieur ziet er leuk uit, met een grote open keuken, helaas wel harde muziek. Dat merkte ik al toen ik telefonisch reserveerde – de dame aan de telefoon kon me nauwelijks verstaan met alle herrie op de achtergrond.

De menukaart is fusion-achtig, met Italiaanse en Aziatische elementen. De prijzen zitten aan de bovenkant van het eetcafésegment, ook al is dat tegenwoordig een hellend vlak. Het is vol, maar dat verbaast niet meer in of rond Wittevrouwen.

Vooraf nam ik de coquilles met sojasaus en truffelaardappeldressing. De coquilles waren helaas melig/waterig en hadden vrijwel geen smaak. De aardappeltruffelmousse zag er uitgedroogd uit, maar smaakte gelukkig wel redelijk. Tafelgenote J. at kikkererwtensoep, heftig qua smaak, maar wel lekker. Wel een grote portie voor een voorgerecht, maar beter te veel dan te weinig, zegt mijn moeder altijd.

Een lekker wit wijntje erbij gedronken, de naam weet ik niet meer. Er werd zelfs eenmaal bijgeschonken zonder dat dit in rekening werd gebracht, sympathiek van de sympathieke serveerster die ons deze avond bediende.

Dan de hoofdgerechten. Tafelgenote J. had de Aziatische tonijn met gember en soja. De tonijn was mooi rosé gegrild en smaakte ook lekker. Ik had de zeewolf met een bisque van garnaaltjes. De zeewolf was ook alweer waterig, melig en smaakloos. De saus van zowel de tonijn als de zeewolf was tot onze verbazing precies hetzelfde, een soort van Albert Heijn-groentenmix met een sausje erdoor, geen gember en soja of bisque van garnaaltjes. Jammer en ook niet kloppend. Er werden frieten bij geserveerd, niet helemaal gaar gefrituurd, en prefab Remia-mayonaise in een soort badje van groene olie. Bah. Of gewoon de emmer op tafel, of zelf mayo maken, maar niet doen alsof.

Het toetje hebben we maar overgeslagen.

We betaalden 82,50 euro voor vier glazen witte wijn, tweemaal voor- en hoofdgerecht en koffie met likeur toe. Dat is (veel) te veel voor het gebodene: ongeïnspireerd en pretentieus eten dat het niveau van een gemiddeld eetcafeetje niet ontstijgt. Sterker nog, het was een stuk beroerder dan het gemiddelde Utrechtse eetcafé.

Dan een relatief positieve opmerking: de mevrouw van de bediening was oprecht en goed – bij de vraag of het gesmaakt had en ons eerlijke antwoord van niet werd dat ook daadwerkelijk doorgegeven aan de manager/bedrijfsleider/eigenaar en bij vertrek werd er ook nog aan gerefereerd. Dat is goed.

Conclusie: Inspired, niet doen. Ik ga er niet eens woordgrapjes over maken, zo ongeïnspireerd ben ik door wat hier op tafel wordt gezet.

Smaak: 4
Prijs/kwaliteit: 4
Ambiance: 6
Bediening: 7