Abonneer:
Ele
Gepost op July 20, 2005 door Olaf
Wat? Tapas? In 2005? Kan je daar nog mee aankomen? Tapas is toch ontzettend 2004, of eigenlijk zelfs al 2001! Daar denken ze in Spanje echter al tijden heel anders over. Dat verklaart waarom een deel van de Casa Sanchez (overigens gesloten) -familie hun Amersfoortse tapasformule nu ook op Utrecht heeft losgelaten.
Het concept lijkt vrij simpel: een Spaanse sfeer en een groot aanbod van kwaliteitstapas. Helaas is dat vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Maar hoe zit het in het geval van Ele (want zo heet deze nieuwe tapasgelegenheid)? Dat gaan we uitzoeken, waarde lezer/lezeres, want wij van MHWH zijn niet vies van een experimentje op z’n tijd! Alles voor de culinaire wetenschap, zullen we maar zeggen. Zelfs tapas eten in 2005!
Ele is gesitueerd aan de Oudegracht a/d Werf 211, waar tot voor kort Indiaas restaurant Ajanta z’n vergane glorie over het Utrechtse water uitstraalde. Als u gewoon met mooi weer langs café België loopt, struikelt u zo over de poten van een aldaar liggende herdershond-met-touw-om-z’n-nek (of de poten van z’n alternatieve baasje) schuin de gracht over het terras van Ele op. Easy does it! Zo niet, dan moet u wel even goed kijken via welke trap u naar beneden de werf op loopt. Echt heel duidelijk aangegeven is het allemaal niet.
Het ‘te huur’-bord uit de Ajanta-tijd hangt, samen met de vergane menukaart, nog aan de muur. Dat vinden we mooi bij MHWH, dat typisch mediterrane ‘laissez-faire’. We worden onmiddellijk en hartelijk verwelkomd door onze gastheer (met weelderige Spaanse haardos), die in het Spaans onze handen schudt en tegen ons aan begint te babbelen. Dat begint goed, maar later blijkt gelukkig dat deze beste meneer ook nog een woordje Nederlands spreekt (inclusief volvet Spaans accent). Dat communiceert wel zo prettig.
Omdat het lekker weer is, zijn bijna alle tafeltjes van binnen naar buiten verplaatst, en daardoor is het binnen een beetje een kale bedoening. Maar buiten is het des te gezelliger. Qua entourage is het allemaal netjes maar niet superindrukwekkend ingericht. Eenvoudig maar eerlijk laten we maar zeggen, precies zoals dat voor ons gevoel past bij het tapasconcept.
We bestellen een flesje huiswijn (de huisrosé is prima, geen ranja, en hij past goed bij de veelal pittige gerechten). We krijgen de kaart en zien vervolgens een lijst van misschien wel meer dan honderd verschillende tapas voorbij komen. Gelukkig is alles gecategoriseerd naar vis, vlees, koud, groenten etcetera. Qua omschrijvingen ziet alles er in ieder geval erg indrukwekkend uit (vlees van speciaal gefokte zwarte varkens?).
We bestellen pan tostado met aioli, een bordje serranoham, pittige worstjes, gehaktballetjes in amandel-uiensaus, kroketjes gevuld met ham en een Spaanse salade met onder andere gegrilde paprika en van die lekkere Spaanse queso (waar ik de naam niet meer van weet). Eens kijken hoe ver we hiermee komen!
Ondertussen springen om ons heen honden in het water om verkoeling te zoeken, varen moedereenden met kuikentjes en oorlogsbodems voorbij en schijnt het zonnetje lekker door. Het gezellige gebabbel met alle gasten van de voornamelijk Spaanssprekende en (niet vervelend) uitbundige gastheer geeft alles een aangenaam buitenlands sfeertje. Na een kleine communicatiestoornis met de bediening, waardoor het eerste half uur alleen de pan tostado arriveert (hongerklop!), arriveren ook de overige gerechtjes.
Het eten dus. Nou, daar kunnen we kort over zijn: KNALLEN! Hier geen melige gehaktballetjes uit blik, of fabrieksmayonaise met wat knoflook, maar alles overduidelijk zelfgemaakt. De pittige worstjes zijn ook echt lekker pittig met een krokant velletje, de amandel-uiensaus bij de gehaktballetjes is goddelijk, de serranoham ruikt en smaakt naar walnoten (geen idee of dat goed of slecht is, het was in ieder geval heerlijk), de kroketjes ook zelfgemaakt en erg smakelijk (wel behoorlijk machtig) en de salade heeft een lekkere frisse bite. Je moet hier overduidelijk niet bang zijn voor vlees, olie, knoflook en dergelijke, maar dan zit je ook goed.
Op de achtergrond heeft onze gastheer in een dolle bui zijn akoestische gitaar gepakt en begint passievol Spaanse nummers te spelen en zingen. Dit alles zonder dat het fake of vervelend wordt, het komt allemaal erg eerlijk en authentiek over, net als het eten. En het is ook zeker meer dan genoeg!
Na het uitbuiken en nagenieten, vragen we de rekening. Begeleid door een bijna verdrietig gezicht van onze gastheer krijgen we die op ons tafeltje. 51 Euro voor een fles huisrosé, twee bier en de bovengenoemde tapas. Niet mega-goedkoop, maar als je kijkt naar de kwaliteit vinden we het absoluut niet te duur voor twee personen.
Schijnbaar zijn er plannen om in de naastgelegen kelder een flamencotent te openen, maar ook zonder flamencotent waan je je bij Ele echt op vakantie in Madrid, en zijn de tapas en het personeel authentiek, puur en eerlijk! Wat ons betreft is dit momenteel DE tapastent van Utrecht. Ook in 2005 kan het dus nog. Een retourtje Madrid voor twee personen voor 51 euro, en dat zonder Easyjet. Knallen!
Ambiance: 9 (door het personeel, niet de inrichting)
Smaak: 9
Bediening: 9
Prijs/kwaliteit: 8
